Ορέγομαι...

του Λουκά Νικολαίδη 

Δεν με ενδιαφέρει πρώτιστα

να γράφω ποίηση και στίχους,

όμως, μ'ενδιαφέρει και επιθυμώ

ίσως και πιότερο ακόμη,

να είμαι Μόνιμος Ταξιδευτής

στα Απόκρυφα και στα Άβατα της Φύσης!

Ορέγομαι,

μία διαδοχή των Ήχων φυσική,

των αηδονιώνε οι γλυκολαλιές,

και,το Άρωμα του Απρόβλεπτου Απρίλη!

Ορέγομαι,

κύματα αργοσάλευτα μπροστά στα μάτια μου

στις αμμουδιές να σιγοσβήνουν,

νερά δροσάτα από πηγάδια και πηγές

τη δίψα μου να μηδενίζουν,

κι οσμές από τ' Αγιόκλιμα να οσφρήζομαι ,

σαν έρχεται το βράδυ!

Των Άστρων το τρεμόφεγγο,

το γέλιο της Σελήνης,

και μουσικές εξ Ουρανού

που δεν ακούστηκαν ποτέ,

να τριβελίζουνε....στ' αυτιά μου!

Κι ακούγοντας τα Μεσάνυχτα

του Σύμπαντος τ' αχνά ψιθύρια,

να έρχεται του Ύπνου μου ο Θεός

ακάλεστος,

τα βλέφαρά μου να μου κλείνει.....