Ενηλικίωση της ουτοπίας (ένα ποίημα)

Να εξοικειωθώ λοιπόν αν γίνεται με το κενό που

μου αναλογεί. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή. Μια

στιγμή ουτοπίας στον τόπο του εγκλήματος, που

φωταγωγείται στους αιώνες με δάχτυλα κομμένα

και ραμμένα στη σιωπή. Αφού λίγο πολύ όλα

γίνονται για το μέλλον, για το βουνό του παραδείσου

που περιφράξαμε για να εξευμενίσουμε το άγνωστο,

πριν μας τραβήξουν το αυτί τα όρια της νίκης και της

ήττας και μας δέσουν κόμπο στο βήματα προς τα

αθάνατα μνήματα.

**

Σταυρόλεξο για λίγους χαράσσοντας στους τοίχους 

αινίγματα ανατρεπτικά. Υποψήφιοι συνοδοιπόροι 

ενός κόσμου που τους απορρίπτει, που τους εξορίζει 

σ' ένα διφορούμενο σημείο απόβασης και τροφοδοτεί 

το πένθος με νέα ζωή σ' ένα βιβλίο που γράφεται εσαεί. 

Ένα βιβλίο που συσπειρώνει το πένθος για να διευρύνει

 τα όρια του τέλους. Ένα βιβλίο που σβήνουμε το τέλος 

γιατί ξέρουμε την αρχή του. Ένα βιβλίο τέλος πάντων 

που το καίμε και τρώμε τη στάχτη του

***

Τα όνειρα μένουν πάντα μόνα, κι ας τα κυνηγάει 

η μοναξιά των ανθρώπων. Ο άγραφος νόμος της 

σιωπής που περιγράφει, αποταμιεύοντας, το ψαχνό 

που κόβουμε και το πετάμε στα ζώα 

για να μας γλείφουν τα κόκαλα

Συλλογή: Ενηλικίωση της ουτοπίας   (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2014)