του Κωστέρη Χαράλαμπου
Είναι βράδυ.
Και σκοτάδι.
Είναι βράδυ.
Και σκοτάδι.
Είναι βράδυ.
Και σκοτάδι.
Εγώ το βράδυ.
Εσύ σκοτάδι.
Σε είχα
χτίσει, σε είχα κλείσει, σε μια δίνη, σε ένα σπίτι
κι είχα
αφήσει, απλά μια βρύση, ανοιχτή, νερό να χύνει.
Μην ακούνε
όλοι οι φίλοι, τη φωνή σου πως πασχίζει,
να βρει λύση,
μη λυγίσει, όμηρος που θα μιλήσει.
Σε μια κρίση,
μου'χες φύγει, να ξεχάσεις, ποιος σ'αφήνει;
Ό,τι κρύβεις
απ'τη μνήμη, σε κουτί Πανδώρας κλείνεις.
Μακριά μου
τρέχεις ήδη, μα είμαι μέσα σου στολίδι,
μες τη σκέψη,
μες τη λήθη, της αντίληψης σου φίδι.
Είσαι μύηση,
είσαι η λύση, στη δική μου ένοχη φύση
και με πίστη,
έχω χτίσει, μια φωλιά, μέσα να ζήσεις.
Θα'ν'ληστή κι
ομήρου φύση, δέσιμο σαν κακοποίηση,
θα με θες, μα
θα με φτύνεις, σύνδρομο Στοκχόλμης... ποίηση!
Πότε θα'ρθεις;
Είναι βράδυ.
Πότε θα'ρθεις;
Είναι βράδυ.
Πότε θα'ρθεις;
Είναι βράδυ.
Πρέπει
θα'ρθεις... στο λιμάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου