Αν η Έμιλυ ήταν λιγότερο λυπημένη

ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ 

                

             Είμαι ο Κανένας. Εσύ ποιος είσαι;

                 Είσαι κι εσύ ο Κανένας;

                           Εμιλυ Ντίκινσον

Ο ποιητής καλπάζω με ίππο τις σελίδες

πάνω στη χλόη της Έμιλυ – είμαι κι εγώ ο Κανένας;

Αχ Έμιλυ, πόσο απαλή η ματαιότητα

όταν σε σέρνει στον εαυτό σου.

Αλλά συνήθως ο κανένας είναι κάτι  - ίσως το

άλογο που κουβαλάει τον αναβάτη, ίσως το σύννεφο

στο πάνω μέρος του πίνακα

ή στήθος που ξαφνικά τρυπάει και πέφτεις

στο πιο βαθύ σου κέντρο.

Αν είμαι ο κανένας που δεν έγινα ο υπάρχων

αν είμαι ο ιππεύων που δεν έγινα ο

επόπτης στις αβύσσους, θα πει πως η λέξη αγαπώ

γέρασε μέσα μου πριν τη γεννήσω

(δηλαδή, πως δεν ξανάφτιαξα το σύμπαν)

γι’ αυτό και μένω στην κοιλιά του αλόγου μου

σαν περιττή αλογόμυγα.

Αν είμαι ο αγαπών ίσως να είμαι ο Κανένας

που η κάθε πράξη του έσωσε τις λέξεις.

Έτσι όμως η ποίηση μάλλον δεν ωφελείται

(πάνω σε τέτοιον ίππο ποιος ποιητής να καλπάσει;)

Γι αυτό ας συντρέχουν ο αναβάτης και ο ίππος

στ’ αγκάθια, στους γκρεμούς, στα φριχτά μονοπάτια

γι’ αυτό ας κουτσαίνει το άλογο

ώσπου ο ιππεύων να υποταχτεί

στην κακή μοίρα που τον έχρισε ποιητή