Το παράπονο του εργάτη

της Γιάννη Μαρκόπουλου

Ακούστε το παράπονο,

τον πόνο του εργάτη

χιλιάδες χρόνια περπατώ

στο ίδιο μονοπάτι.

Για πυραμίδες δούλεψα

για πύργους και για κάστρα,

τον Παρθενώνα έφτιαξα

που τον ζηλεύουν τ’ άστρα.

Αιώνες τυραννήθηκα

σ’ απέραντα πελάγη

και τη ζωή μου όριζαν

οι άρχοντες κι οι μάγοι.

Μου έταζαν παράδεισο

μετά το θάνατό μου

και σε πηγάδια σκοτεινά

βρήκαν το σκελετό μου.

Αυτά που βλέπετε εδώ,

τις πολυκατοικίες,

συγκοινωνίες γερανούς

και πυργιά και πλατείες.

Εργάτες τα στεριώσανε

με πονεμένα χέρια,

χέρια που δε χαϊδέψανε

ποτέ τους περιστέρια.

Τελείωσαν τα λόγια μου

μα ξέρω τι να κάνω,

όλα θα πάνε μια χαρά

το θάρρος μου δε χάνω.

Δε λησμονώ τους φίλους μου

που πέθαναν για μένα

κι όσους μαζί μου μάχονται

να γίνει ο κόσμος ένα.

το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=gVrR1LMxHeg