Σ’ Αρχέγονη γη
αίμα, δάκρυα,
οχυρωμένες
πόλεις, είδωλα,
σκόνη μιας
Βαβυλώνας καταρρέουν.
Παγιδευμένοι
στο κενό, στο τίποτα,
σ’ άγονη γη
σαν στήλη άλατος,
στο πέρασμα
του χρόνου εμείς κάποτε…
Σε ωκεανούς
τραβήξαμε κεραυνούς.
Σε ποτάμια το
γίγαντα μέσα μας πνίξαμε.
Σ' ένα δέντρο
χαράξαμε τα πρόσωπά μας,
στη ρίζα του,
στην ηρεμία του να εξαγνιστούμε.
Στο θρόισμα
των φύλλων του να αποκρυπτογραφήσουμε
-ζητήσαμε -
την ύπαρξή μας.
Ένα λουλούδι
φύτρωσε στην έρημο,
μια κραυγή.
Πήρε ο
ορίζοντας φωτιά από δικό μας αίμα.
Ανέκφραστα
τοτέμ
οι άγιοι μας
αποκοιμήθηκαν στην πτώση τους.
Σε βραχώδη
πεδιάδα σπάσαμε τα φτερά των αετών,
τα χνάρια τους
σβήσαμε…
Τώρα δύσκολα
ξεχωρίζουν οι προφήτες,
οι νεκροί, οι
ζωντανοί.
Στην αρχέγονη
γη των δακρύων
πάντα θα
υπάρχει ένας Άβελ, ένας Κάιν,
ένας νικητής.
Πάντα ένας Νώε
κατασκευάζει κιβωτό.
Κι εμείς στα
τείχη μιας Βαβυλώνας
υπνοβάτες
βαδίζουμε στην καταστροφή πάντα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου