της Χαλίλη Αποστολίνας
Σιγά-σιγά στα
μάζεψε ο παππούς τ’ ασημικά σου.
Κι είπες τον
γιό σου «Αλέξανδρο», μετά, να τον τιμήσεις!
Γέννες πολλές,
γέννες λαμπρές! Όλα παιδιά δικά σου.
Θόδωροι και
Κανάρηδες, σ’ ανατολές και δύσεις…
Μύρι’ ακριβά
σου τα προικιά. Μα, οι άλλοι, στα ζηλέψαν…
Και βάλθηκαν
να σου παρθούν μέσα απ’ την αγκαλιά σου!
Σου πήραν τα
φουστάνια σου και τους ταφτάδες κλέψαν,
αρπάξαν τα
πασούμια σου, καινούρια και παλιά σου…
Κι αντί να
σφίξεις το πουγκί με όλα τα χρυσάφια
και να φυλάς
κοσμήματα που σ’ άφησε η μάνα,
χωρίς
αντίσταση, τρελή, τα δίνεις. Στα ρουμάνια
της παγκοσμιοποίησης
γυρίζεις… σαν τσιγγάνα.
Δεν το δες,
μα, ξυπόλυτη σ’ αφήσαν! Δίχως τύψεις
στα πήραν όλα
τώρα πια! Κι εκείνα τα παιδιά σου.
Νομίζοντας πως
σαν κι εσέ είναι κι άλλοι, αν λείψεις,
σαν γύριζες τη
πλάτη σου σαρώναν την ποδιά σου!
Η μάνα που
‘χεις μέσα σου, στο στήθος έχει πόνο;
Κλαίει ο
Πόντος για βυζί, βρέφος σε ξένα χέρια.
Με το άγιο
παραμύθι σου κοιμάται η Σμύρνη, μόνο.
Την αγκαλιά
σου αναζητά μια Πόλη με αστέρια…
Μα επιπόλαιη
εσύ, δίνεις και μένεις μόνη!
Λες και σ’
αρέσει αντάλλαγμα, η αίσθηση του πόνου.
Απ’ τα χαλίκια
που πατάς, μπουχός σε πνίγ' η σκόνη
Και ποιος το
ξέρει αν θα ζεις, μανούλα μου, του χρόνου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου