Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Στου γλιτωμού το χάζι: Ποιητική Συλλογή / Θεόδωρου Ντόρρος, Παρίσι, 1930

Είμαστε τα ζωντανά του γλιτωμού
σε ξένες θετικότητες
Κι ανύπαρχτο περνάει το διάστημα
απ΄την υγεία ως την αρρώστια.
Πιο άνθρωποι,
θα βλέπουμε, αγριεμένοι από ντροπή,
τα τωρινά μας.
Απίστευτη η τέχνη μας να κάνουμε
στιγμές κι αιωνιότητες.
Δεν είν’ αυτά που θα’λεγα
ούτε και κείνα που τα φέραν.


***
        Το πιο μεγάλο χάζι


                                           [...]
                                 Και δυναμώσαν όλα.
                                 Ανάβρασμα απολύτρωσης που τοιμαζόταν πάντοτε,
                                 κι ωσά να μην ήτανε ο ήλιος να ξανάβγει,
                                 εδόθηκε το σύνθημα.
                                 Κάποιος επήρε την αρχή.
                                 Αυτή ήταν η μόνη επανάσταση.
                                 Η πιο μεγάλη που 'γινε ποτέ.
                                 Όλα υπάκουσαν.
                                 Και τα σπίτια σύμφωνα.
                                 Και οι βιτρίνες που αρχίσαν να φωτίζουνε μ’ αυθάδεια
                                 τη νύχτα τη δική μας που κει θα βασιλεύαμε.
                                 Μεσ' στο σκοτάδι της ημέρας τρέχανε
                                 να βρούνε γλιτωμό.
                                 Και τα μυρμήγκια ακόμα,
                                 και τα σύννεφα.
                                 Κι όλα τα δέντρα που σκιζόσαντε για να ξερριζωθούν.
                                 Κι εγώ μαζί τους.
                                 Θάρρος στον αγώνα τους.
                                 Σαν ξένος από άλλη γη.

                                 Σα ζουρλισμένα τ’ αυτοκίνητα.
                                 Κι όλο μικραίνανε να φτάσουν τα παιχνίδια.
                                 Και τα χαρτιά,
                                 κι οι βρωμοπατημένες φημερίδες,
                                 κι η σκόνη,
                                 σηκώνονταν μαζί και φώναζαν,
                                 ψηλά,
                                 ψηλότερ’ απ’ το κάθε τι,
                                 κι από τις κλάψες των μωρών παιδιών που χάνονταν.
                                 Ξεφωνημένος σαρκασμός
                                 πως τίποτε δε θα ‘μενε στον τόπο του.
                                 Και τα μεγάλα σπίτια δεν είχαν πια κορφές.
                                 Κατάπινε όλα το σκοτάδι που κατέβαινε, αλλοιώτικο.
                                 Σαν την ψευτιά του ανέμου.


                                Οι αστραπές.

                                Θα καίγαν όλα.

                                Τίποτα δε θα πείραζεν εμένα.


                                Το πιο μεγάλο χάζι.


                                Έτσι ξαλάφωνα απ' την επίσημη μιζέρια
                                που 'χαν ως τότε, καθεμέρα, 
                                όλα τους μπροστά μου.

                                Ήθελα να φωνάξω μ' άγρια χαρά.
                                Ας μέναν έτσι, 
                                όλα,
                               σ' αυτόν τον κίνδυνο.


                               Μα ήρθε η μπόρα.
                               Όλα κυλίστηκαν στα πίσω.

                               Και γω θα πήγαινα να βρω τον πιο καλό μου φίλο.


`
***
Καμιά φωνή
Δε με χωρούν οι τόποι σας.
Ούτ’ οι χαρές σας ούτ’ ο πόνος μου.
Δεν είναι δυνατό μου να ζω κάθε στιγμή ο ίσιος σας.
Σας θάβω και με θάβετε.
Κι η ασχήμια του πεθαμού σας λυπητερότερη απ’ το
θάνατο.
Κουβέντες μόνο
απ’ τα ψηλώματα του νου.
Τέτοιες, που σβήνουν κάθε “πιο αληθινό'
με στεναγμούς υπομονής,
και μ’ ομορφιές ελπίδας του αδύνατου.
Πάντα το άγνωστο, η μοίρα και το μέλλον.
Με διώχνει από παντού ο ξαφνιασμός μου:
Γιατί, δε φώναξα μονάχος, δυνατά, ποτές μου.
Και σε κανένα μπρος.
Κι ούτε ποτές μου θα φωνάξω,
σαν τρελός,
με φλέβες φουσκωμένες.
Κι άλλος κανείς.
Φωνή της ανθρωπιάς,
κείνης που βγαίνει καυτερή ως το πετσί,
και που παγώνει κάθε ψέμμα ζεστασιάς,
ακόμα δεν ακούστηκε.
Μόνο να πει:
“Σταθείτε και σωπάστε.
Ξεχάστε τις αντίζωες του πίθηκου αξίες.
Πάψτε ζητώντας τα μεγάλα της ζωής
και τα δικά σας
στων αλλονών το μικρανθρώπισμα,
στις κυριότητες του νυσταγμού σας.
Γινήτε λίγοι.
Πολύ λίγοι για να’ στε ζωντανοί.'
Κει που’ στε μαζεμένοι, η ανθρωπιά ντροπή.
Και βάρβαρη η δική μου
όταν μου λείπει η συφορά σας.
Δε με χωρούν οι τόποι σας. Δεν ξέρω πού να ζήσω.
`
***
Στο δρόμο αρχίζουν όλα


                           Ξεχείλισμα Κυριακάτικης περιττότητας.
                           Αυτήνε μόνο βλέπεις.
                           Χυμένη στη φύση
                           τυλίγει την κάθε ακτίδα του ήλιου.
                           Μέσα στις φλέβες μου όλες,
                           ως έξω στις πιο μου κυρίαρχες σκέψεις.
                           Τίποτ' άλλο δεν είναι.


                           Τ' αναιμικό αντρόγυνο της εργατιάς σέρνει ανάμεσά του 
                           ένα παιδάκι.
                           Με αργοκίνητη απόλαυση.
                           Κατάδικο σ' ανήθικη συνέχεια κατάντειας.


                           Στις φορεσιές, στις στάσεις, στα κουνήματα,
                           σε ό,τι θέλουνε να κρύψουν, να κάνουνε ακόμα πιο μεγάλο
                          κι απ' του αγνώστου μας το φόβο,
                          παντού το τελειωμένο
                          το ανθρώπινο.

                          Πατάνε.
                          Ολοκάθαροι και νηστικοί.
                          Γυρεύουνε. Χαμένοι.
                          Μαζί και κείνος που μεγάλωσε στους Κυριακάτικους περίπατους,
                          ανάμεσα στους περιπατητές.


                          Τα πρόσωπα όλα γνώριμα, αδιάφορα.
                          Σαν τον εαυτό σου.
                          Τις άλλες μέρες μακριά, σήμερα ξένος.
                          Κι αυτοί έχουν αφήσει κάπου ό,τι δικό τους.
                          Κουνιώνται ολόγυρά σου,
                          τόσο ίδιοι,
                          τόσο άχρηστα διαφορετικοί.
                          Παιγνίδια που ξεφύγανε,
                          ανάμεσα σε τόσα άψυχα.
                          Ασύντριφτα.
                          Μπορώ να τους κοιτάζω άφοβα,
                          κι ας μας χωρίζει όλους μας κατάβαθα
                          πανάρχαιος δεσμός χυδαίας πάλης.


                         Κάποιοι μου κάνουνε για λίγο συντροφιά
                         με τις δικές μου τις ψευτιές που βάζω μέσα τους.
                         Μα όλο τους αφήνω.
                         Μακριά τους,
                         σε μια ξεχωρισιά.


                         Σβήνεται κάθε νόημα,

                         κι οι κόσμοι πού  'λαμψαν ποτέ στο μοναχό ξαστέρωμα.


                         Μα κι έτσι μαζί σου σα βρεθείς,
                         χαμένος τότε πιο πολύ.
                         Και πια μονάχα κρατημένος
                         απ' του χαμού την ομορφιά.

                        Αρχίζει τ' όνειρο,
                        κείνο που μέσα του ποτέ σου δε ρωτιέσαι:
                        γιατί είσ' εκεί;
                        γιατί είναι όλα έτσι;
                        με το φόβο.
                        Ποτέ δε θα ξυπνήσεις. Τ' όνειρό σου μονάχα θα σβήσει.


                        Δε θα μπορούσε νά 'ναι αλλοιώς.
                        Συγκρίσεις δεν υπάρχουνε.
                        Κι ανακουφίζεσαι. με υποψία.
                        Κι η τύψη πάλι εκεί,
                        για σένα, για τους άλλους, για το μεγάλο γύρω σου.
                        Στιγμές σου μένουνε στη ζάλη.

                        Χαρά.

                        Τ' αγαπημένο σώμα σου σε καρτερεί
                        και σε μικραίνει τόσο,
                        σε χώνει ακαίριο μέσα του,
                        και βρίσκεις έτσι ποια θα σε σώσει συντροφιά...


                        Ακόμα μέσα στ' όνειρο.


                        Στο δρόμο αρχίζουν όλα.
                       Ανάμεσα στους περιπατητές.
***


Παλαϊκές συγκινήσεις
Ψωμιού κομμάτι
κι ένα κορμί
απάνω τους τραβούνε την ντροπή μου,
-αυτή το μόνο πού μείνε-
το πιο αληθινό.
Και μάτια, σε στιγμές που ξεμακραίνουν, τεντωμένα.
Με τελετή νεκρώσιμη
δίνουν ζωή στους τοίχους
και μαρτυριον επίσημα οι σκελετοί του πόνου:
τραπέζι και καρέκλα.
Σαν κρεμασμένες γέρικες ψυχές
θα προστατεύουν οι κουρτίνες
το κλάμα που θα γίνετ΄εδώ μέσα,
για κάποιο θάνατο,
για πάντα.
Ανάλλαχτα θα μείνουν όλα
γιατ’ είν’ ο πόνος τους ατελείωτος.
Ούτ’ ένα τρίξιμο πιο ξυπνητής ζωής δε θα ταράξει
το κλάμα του θανάτου της ψυχής μου.
`
***
[6 μ.μ.]
Θα βγούνε.
Πάντα σίγουρα.
Όλες οι μάχες σταματάνε.
Λευτερωμενες ξεπετιώνται,
κάθε μια, αφόβιστες, κι αρχίζουν να μιλάνε.
Είν’ οι ψυχές του δειλινού.
Και λίγο ανάβουνε στο φούντωμα του γέλιου.
Στου πόνου το καμίνι.
Κοντά τους όλοι οι πεθαμοί.
`
***
Ανοιξιάτικα φύλλα
Όλα καινούρια,
τόσο, που θα’ ρθει κάτι κι άλλο
πιο καινούριο κι απ’ αυτά.
Τα φύλλα, φρεσκοπράσινα, μιλάγανε πιο νοητά
από ανθρώπους διαβασμένους.
Προσπέρασα ένα γέρο.
Κατέβαζε σκουπίδια σε υπόγειο.
Δε φύσηξαν γι’ αυτόνε.
Κατέβαινε βαριά μεσ’ στο σκοτάδι.
`
***
Δύο χάδια
Το χάδι σου κοπέλλα μου ξεσκέπαζε χαρές
μ’ ευγένειες
που ξέχναγαν εμένα.
Το νόμιζα, ως που βρέθηκα, πρωί
σ’ αξύπνητο της πόλης πεζοδρόμιο.
Μονάχος με το χιόνι.
Ζωντάνευα στο ρίγος του χαδιού του.
Είμουνα ’γώ το δέντρο, η παγωνιά, το χιόνι.
Κάθε χιονάκι μιά ζωή.
Ορμή, και νάζι
σα νά ’τανε παντοτεινός ο πηγαιμός τους.
Και ξαφνικά χτυπιώνται,
τόσο αδύνατες ζωούλες.
Θα μείνουνε. Τι βλέπω, λιώνουνε.
Και πάντα έρχουνται. Ώς τη γη.
Χιονάκια κι άνθρωποι
Το μυστικό που στέλνει όλα, φωτισμένο.
Τέτοια τα χάδια και τα δυό,
τό ’να κοιμίζει την ψυχή,
τ’ άλλο μας την χτυπάει, πιο κλεισμένα,
όταν τους λείπει ο πόνος της αγάπης ή της στέρησης.

Θεόδωρος Ντόρρος (αναφορά)

Θεόδωρος Ντόρρος γεννήθηκε το 1895 από ελληνοαμερικανούς γονείς. Εργάστηκε ως εμπορικός αντιπρόσωπος και διευθυντικό στέλεχος στην οικογενειακή επιχείρηση ειδών προικός ‘’Dorros Bross’’ στη Νέα Υόρκη και το ΠαρίσιΩς πρόσωπο ο ποιητής ουσιαστικά παραμένει άγνωστος. Το έργο του ωστόσο θεωρήθηκε από την κριτική ως το πρώτο δείγμα ελληνικής υπερρεαλιστικής γραφής. Άγνωστο πότε αποσύρθηκε με την αμερικανίδα σύζυγό του Σούζαν –αλκοολικός πλέον, και οικονομικά κατεστραμμένος μετά την οικονομική ύφεση στην Αμερική σε χωριό νοτίως του Παρισιού, οπότε και αυτοκτόνησαν μαζί τον Οκτώβριο του 1954. 

Ποιητικές Συλλογές: 

  • 1930 : Στου γλιτωμού το χάζι. 
  • 1928 :  ‘’Μια νύχτα’’ (4 ποιήματα) δημοσιευμένα  στην εφημερίδα ‘’Αγών των Παρισίων’’ και 
μία  πραγματεία με τίτλο, ‘’Intelligence’’, εκδιδόμενη στο Παρίσι στα αγγλικά το 1936. 

πηγές: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CF%84%CF%8C%CF%81%CF%81%CE%BF%CF%82

http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=538

[Και δυναμώσαν όλα]

«…Και δυναμώσαν όλα.
Ανάβρασμα απολύτρωσης που τοιμαζόταν πάντοτε,
κι ωσά να μην ήτανε ο ήλιος να ξαναβγεί,
εδόθηκε το σύνθημα.
Κάποιος επήρε την αρχή.
Αυτή ήταν η μόνη επανάσταση.
Η πιο μεγάλη που έγινε ποτέ.
Όλα υπάκουσαν.
Και τα σπίτια σύμφωνα.
Και οι βιτρίνες που άρχισαν να φωτίζουνε μ’ αυθάδεια
τη νύχτα τη δική μας, που κει θα βασιλεύαμε.
Μες στο σκοτάδι της ημέρας τρέχανε
να βρούνε γλιτωμό.
Και τα μυρμήγκια ακόμα,
και τα σύννεφα.
Κι όλα τα δέντρα που σκιζόντανε για να ξεριζωθούν.
Κι εγώ μαζί τους.
Θάρρος στον αγώνα τους.
Σαν ξένος από άλλη γη.
Σα ζουρλισμένα τ’ αυτοκίνητα.

Κι όλο μικραίνανε να φτάσουν τα παιχνίδια. 
Και τα χαρτιά,
κι οι βρωμοπατημένες εφημερίδες,
κι η σκόνη,
σηκώνονταν μαζί και φώναζαν,
ψηλά,
ψηλότερ’ από κάθε τι,
κι από τις κλάψες των μωρών παιδιών που χάνονταν.
Ξεφωνημένος σαρκασμός
πως τίποτε δε θα ‘μενε στον τόπο του.
Και τα μεγάλα σπίτια δεν είχαν πια κορφές.
Κατάπινε όλα το σκοτάδι που κατέβαινε, αλλιώτικο.
Σαν την ψευτιά του ανέμου…
»

Ανοιξιάτικα φύλλα / Ντόρρος Θεόδωρος


Όλα καινούρια,
τόσο, που θα’ ρθει κάτι κι άλλο
πιο καινούριο κι απ’ αυτά.
Τα φύλλα, φρεσκοπράσινα, μιλάγανε πιο νοητά
από ανθρώπους διαβασμένους.
Προσπέρασα ένα γέρο.
Κατέβαζε σκουπίδια σε υπόγειο.
Δε φύσηξαν γι’ αυτόνε.
Κατέβαινε βαριά μεσ’ στο σκοτάδι.

Παλαϊκές συγκινήσεις / Ντόρρος Θεόδωρος


Ψωμιού κομμάτι
κι ένα κορμί
απάνω τους τραβούνε την ντροπή μου,
-αυτή το μόνο πού μείνε-
το πιο αληθινό.
Και μάτια, σε στιγμές που ξεμακραίνουν, τεντωμένα.
Με τελετή νεκρώσιμη
δίνουν ζωή στους τοίχους
και μαρτυριον επίσημα οι σκελετοί του πόνου:
τραπέζι και καρέκλα.
Σαν κρεμασμένες γέρικες ψυχές
θα προστατεύουν οι κουρτίνες
το κλάμα που θα γίνετ΄εδώ μέσα,
για κάποιο θάνατο,
για πάντα.
Ανάλλαχτα θα μείνουν όλα
γιατ’ είν’ ο πόνος τους ατελείωτος.
Ούτ’ ένα τρίξιμο πιο ξυπνητής ζωής δε θα ταράξει
το κλάμα του θανάτου της ψυχής μου.

Είμαστε τα ζωντανά του γλυτωμού / Ντόρρος Θεόδωρος


Είμαστε τα ζωντανά του γλυτωμού
σε ξένες θετικότητες.
Κι ανύπαρχτο περνάει το διάστημα
 απ’ την υγεία ώς την αρρώστια.

Πιο άνθρωποι, θα βλέπουμε,
αγριεμένοι από ντροπή,
τα τωρινά μας.

Απίστευτη η τέχνη μας να κάνουμε
στιγμές κι αιωνιότητες.

 Δεν είν’ αυτά που θά ’λεγα
Ούτε κι εκείνα που τα φέραν.

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ


Κοίτα να αγαπηθείς
στη λίμνη του ελάχιστου
με προβοσκίδα αιρετική
δυο χρονών ενήλικο
βυθισμένο φεγγάρι
Τα σίδερα πάλλονται
ανιδιοτέλεια το λες
ή ξεφτισμένο μοτέρ
όπως και να το δεις
οι μηχανές έχουν ζωή
Είπαμε, δε σε ξέρω
καθιερώθηκα πια
να γεννώ Λουδοβίκους
αβύζαχτα παιδιά
σε λάθος περιβάλλον
Επί του πρακτέου
χειμώνιασε, δε βλέπεις;
Τραβώ κουπί αεροπόρου
με αντιανεμικό μπουφάν
ιδανικός αυτόχειρας

ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΤΗΣ ΣΑΓΗΝΗΣ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ

«Οὐκ ἐξεστὶ σοὶ ἔχειν, 
τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου».
είπεν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος
κι η μοιχαλίς Ἡρωδιάς,
ἄνομον φόνον αἰτήσασα
"την κεφαλήν του επί πίνακι"
την αλήθεια φίμωσε
με τη σιωπή του θανάτου
του Τιμίου Βαπτιστή Ιωάννη.
Ο άνομος Ηρώδης Αντύπας
τον όρκο του τήρησε
κι έπεσε στην παγίδα
να χρεωθεί τον φόνο
έρμαιος των παθών του
τυλιγμένος ίσως απο την δύναμη
των επτά πέπλων
του χορού της πλανεύτρας
κόρης με την επικίνδυνη σαγήνη
που ενώ το όνομά της σημαίνει "Ειρήνη"
διόλου δεν δίστασε αθώου
το κεφάλι να ζητήσει!
Σύμβολο διαφθοράς η Σαλώμη
και ο χορός της των επτά πεπλων
σύμβολο της σαγήνης
που ξελογιάζει
κι οδηγεί
ξέφρενα στο πάθος
που για να κορεσθεί
σκοτώνει την αλήθεια
παντί τρόπω
ακόμη και με το αίμα αθώων!
Μαίρη Γραμματικάκη
από τη συλλογή "Γόρδιος Δεσμός η αδικία στον κόσμο"

Θέμης Τασούλης (Βιογραφικό)



Γεννήθηκε το 1936 στην Αθήνα.
Σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι. Συνεργάστηκε με τα λογοτεχνικά περιοδικά: Γραφή, Ελίτροχος, Εμβόλιμον, Εξώπολις, Ευθύνη, Λέξη, Μανδραγόρας, Νέα Πορεία, Πάροδος κ.α. δημοσιεύοντας ποιήματα, άρθρα και μεταφράσεις του.
Ποιήματά μου έχουν μεταφραστεί στα Ιταλικά, Γερμανικά, Ισπανικά και έχουν μελοποιηθεί από έλληνες συνθέτες.
Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ένωσης Μεταφραστών και της Ένωσης Δημιουργών Ελληνικού Τραγουδιού.

Ποιητικές συλλογές:
  1. « Μετρώντας τα χαμόγελα », Αθήνα 1964.
  2.  « Ανερχόμενοι ρόμβοι », εκδ. Όστρια, 1981.
  3. « 65 ποιήματα της νότιας πολιτείας του μυαλού μου », εκδ. Όστρια, 1983.
  4. « Σε μώβ ελάσσονα », εκδ. Πλέθρον, 1984.
  5. « Μπάλος για έναν χορευτή και το άσπρο », εκδ. Πλέθρον, 1986.
  6. « Η δροσερή επαύριον της ουτοπίας », εκδ. Νέα Σύνορα – Λιβάνης, 1991.
  7. « Οι αόρατοι εκδρομείς του Θεού », εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, 1993.
  8. « Η ενάτη με το φύσημα », εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, 1997.
  9. « Μαθήματα πρωτοβάθμιας άνοιξης », εκδ. Οι εκδόσεις των φίλων, 2000.
  10. « Η κωμωδία της έλξης », εκδ. Οι εκδόσεις των φίλων, 2004. Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών.
  11. «Ποιήματα [1965- 2004], Επιλογή », εκδ. Γαβριηλίδης, 2005.

πηγή: http://www.poeticanet.gr/biografiko-simeiwma-a-633.html?category_id=203΄

ποιήματά του μπορείτε να διαβάσετε και στην σελίδαhttp://genesis.ee.auth.gr/dimakis/POETS/taf.html

Όλα που χύνονται στο μαύρο απαλά


 

Κείθε το πέρασμα λευκό του σκοταδιού

Όπως το είχε περιγράψει ολόϊδιο η ψυχή μου.

Σαν κάλεσμα νερού απλωμένο σ’ αλλόκοτο χρόνο

στις παράλληλες της σιωπής

και σ’ άλλα που’ ρχονταν βιαστικά με χειμώνα.



Καρφωμένος πάνω στ’ αδιάφορο γαλάζιο

ανάμεσα από μαδέρια κι’ αξίνες στο χώμα, καρφιά,

όλα πλέοντας μουσικά,

σ’ ένα πρωί ή ένα απόγευμα θα’ ταν με μένα

-          αφού έτσι κι’ αλλιώς

ο χρόνος όλος είναι μια θάλασσα –

ξυλιασμένος πάνω στη χλόη, τα κομμένα λουλούδια,

είδα τα δάκρυα, την ξεραμένη γλώσσα,

όλα που χύνονται στο μαύρο απαλά,

στο ξεκίνημα των φυτών, των νερών, της καρδιάς μας.



Κάτι σαν να με πήγαινε μες στον αέρα ακτινωτά · 

ξεχύθηκα, γύριζε ένας χειμώνας

με χιονισμένους λύκους, φαλακρά παιδιά

κι’ έσβηνε η φλόγα π’ άφηνε απαλά

στον παγωμένο ουρανό την μιλιά μου.



Πάνω στα χώματα που’ χαν μουλιάσει

για να κοιμάμαι βαθιά,

ήρθε και χτύπησε η καρδιά μου

στη δική σου.




Τασούλης Θέμης

"Βορειοδυτικά της ευτυχίας" / Τασούλης Θέμης


Αυτός λοιπόν ο μαύρος κότσυφας 

που τριγυρνά τον τελευταίο καιρό 
μεσ' τις δεντροστοιχίες του μυαλού μου  
 φαίνεται θα 'ρθε απ' το μέλλον τ' ανιστόρητο.
Θα 'ναι γιατί με πόνο διέτρεξα 

τα δρομολόγια της μεταφυσικής μου μοίρας, 
τα εκτάρια των ενθουσιασμών.
Κλείνει το έρεβος, 

και γω στις δροσερές παρόδους επιμένω 
στις ώρες που ιδρώνουν τα σταμνιά 
σιωπηλή αγάπη.
...
Ένα χέρι μ' έσπρωξε πάλι 

μέσ' το πορτοκαλί ασανσέρ του απογεύματος.

Ζωή Στεφανάτου (μικρή αναφορά)

Η Ζωή Στεφανάτου κατάγεται από  το Αργοστόλι. Ασχολείται με την ποίηση. Ποιήματα της έχουν αναρτηθεί στις σελίδες του διαδικτυακού περιοδικού Ποιείν

Ο δικός μας ξένος/ Ζωή Στεφανάτου


Αυτός που στέκεται στην πόρτα δεν είναι ξένος,
Γιατί δεν έρχεται να καθίσει μαζί μας;
Όλοι κάπου τον έχουμε δει,
Αυτό το πρόσωπο με όλους μοιάζει.
Κι ο καθένας με τη σειρά του τον αναγνώριζε:
«Ναι, είναι αλήθεια, κι εγώ τον είδα, στο δάσος, 
παρέα με τους ήρωές μου»
«Κι εγώ, μου τον διάβασαν στα παραμύθια»
Εγώ τον ψιθύριζα στις προσευχές μου. Μα κάποιος μου είπε πως ένα πρωί
τον σκότωσα με τα ίδια μου τα χέρια.




Πτώση/ Στεφανάτου Ζωή


Εγώ τους Αγίους μου τους αποκαθήλωσα.
Ύστερα κοίταξα ψηλά
Κι ήταν άδειες οι βαριές κορνίζες.,
Ξεφτισμένα τα στολίδια.
Έμεινα χωρίς Θεό…
Κι άρχισα να κόβω κομμάτια σάρκας
Και να τα στηρίζω στους τοίχους με σκουριασμένα καρφιά.
Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα για να θαυμάσει το μακάβριο θέαμα.
Αυτό έγινα…
Κομμάτια σάρκας κρεμασμένα σε παλιά καρφιά
Και ασυνάρτητα λόγια.
Ο Θάνατος.

Σιωπή / Ζωή Στεφανάτου


Μιλάμε με πάθος για την ψυχή…
Ψυχή,
ψυχή και πάλι.
Κουρασμένη πάντα
και γεμάτη,
πλούσια όσο δεν βλέπουν τα μάτια,
όσο εμείς δεν θα γίνουμε ποτέ.
Δεν φτάνουν οι λέξεις, δεν αρκούν.
Αφήστε την, να την δέρνει ο αέρας και η βροχή.
Όχι, κανένας περαστικός δεν θα τη σκεπάσει
με χιλιοφορεμένο σακάκι.
Κανείς δεν θα της τείνει ένα χέρι να σηκωθεί.
Εκεί τάχθηκε.
Στο έδαφος, ελεεινή,
να τραγουδούν την γύμνια της
οι ξεπεσμένες πριμαντόνες.
Και η Ανάσταση να αργεί…

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

[Να πολιορκείς την αγάπη]

Να πολιορκείς την αγάπη
με το ίδιο τόξο
που σημαδεύεις τα σύννεφα
Για να γυρίσει σε σένα,
το βέλος θα πρέπει πάντα
να πηγαίνει ψηλά.
Ευαγ. Ρήγας

Ζηλωτός (αναφορά)

Ο Ζηλωτός  ήταν αρχαίος Έλληνας επιγραμματοποιός. Έζησε κατά τον 1ο αιώνα μ.χ. Διασώζεται ένα επίγραμμα του στην στην Ελληνική Ανθολογία με τον τίτλο Ζηλωτού. 

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

ΚΥΚΛΟΙ: Ποιητική Συλλογή της Λίνας Καράμπα εκδθείσα το 1972 (μικρό απόσπασμα)

οι
λέξεις
κύκλωσαν
το
σπίτι
κι
οι
σιωπές

από /παντού/μπάζει /η/παρουσία σου
σάλεψες /μέσα μου/κι/ύστερα/τίποτα

αγοράστε
γι
απόψε
λίγα
δάκρυα
παίξε...


...υπήρχαν εκεί νερά τρεχούμενα
στα σοκάκια
κι αρβύλες που χτυπούσαν την πέτρα
για να μετακινηθούν

άλογα που ελαφρύνονταν μεσοδρομίς
και τζιτζίκια κολλημένα στη μουριά
και στον ήλιο

έτσι παίζεται το παιχνίδι εκεί κάτω
χωρίς κουρτίνες....


...
…στο κέρδος ή το χάσιμο

θα έχουμε μια γάτα με λευκά σημάδια
κι ένα σκυλί να γνωρίζει τα βήματά μας από μακριά
θα έχουμε ένα τζάκι με παραμύθια και κόκκινα ξύλα
θα έχουμε λουλούδια φυτεμένα στο χώμα
και στα δέντρα πουλιά
θα φτιάχνουμε βραγιές και θα φυτεύουμε ντοματιές και φασολάκια

ξυπόλυτοι θα φοράμε καπέλο

...
χειμώνας

ψηλά τα χέρια /το περίμενες και ήρθε /από την ίδια πόρτα
από την ίδια διεύθυνση
εξέτασε τα παγωμένα στολίδια /την ώρα πού το περίμενες
σ έγδυσε από μουσεία τέχνης /από δωμάτια και δρόμους
από δέντρα και πρόσωπα /από ηλικία και μέλλον

με κεφάλι γερτό /κι ανοιγμένο στήθος σε άφησε
απλά σα ΝΑ είπε "τι κάνετε/σα να είπε "ωραία μέρα,,

το περίμενες και ήρθε

χειμώνας 

....
σε
τηλε -
αγαπώ

σε
τηλε -
φιλώ

ζεστά /σώματα /καλοριφέρ
ασφάλεια /τράπεζα

οι
τηλε -
πόλεμοι /πόσο /βαρετοί
τηλε -
ταξίδια
σε
τηλε
χώρες 


....

στολές - όπλα προτεταμένα — πως να πεις πως δεν το ξέρεις; — η μάνα πάνω στο ξεραμένο αίμα δεν ανοιγο­κλείνει τα βλέφαρα.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΡΩΝΕ ΤΟ ΜΠΙΦΤΕΚΙ ΚΑΛΟΨΗΜΕΝΟ ΩΣ ΕΠΙ ΤΟ ΠΛΕΙΣΤΟΝ

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΡΩΝΕ
τα μάτια των παιδιών με τις φουσκωμένες κοιλιές πνί­γονται στο ξεραμένο αίμα της μάνας

— μα τόσο μακριά πως μπορούμε να ξέρουμε; —
μέσα στο πηγάδι δεν υπάρχει υπνοδωμάτιο ούτε ύπνος. μέσα στο πηγάδι δεν υπάρχει σαλόνι ούτε ανάπαυση, οι σάρκες πηγαινοέρχονται πάνω στις εκρηκτικές ύλες. μόνο το πηγάδι επιζεί λίγο πιο πλατύ κάθε φορά είναι α­λήθεια.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ ΠΙΝΟΥΝ ΚΑΦΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΘΟΡΥΒΟΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΑΝΑΠΑΓΟΝΤΑΙ
ο γείτονας ανάσκελα κρατά στα χέρια του το εσωτερι­κό της κοιλιάς του
τα σκυλιά με τεντωμένο το κεφάλι ψηλά θρηνολογούν αδιάκοπα

ΔΙΑΤΑΓΗ : ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ 0 ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ.
ΟΙ ΦΩΤΟ-ΡΕΠΟΡΤΕΡΣ ΝΑ ΑΠΑΘΑΝΑΤΙΖΟΥΝ

—μα ακρίβυνε το χαρτί, πώς να ξέρουμε;—

όλη η συλλογή: http://linakaramba.blogspot.com.cy/search?updated-max=2009-06-22T20:45:00%2B03:00&max-results=1&start=7&by-date=false

Διαστάσεις: Ποιητική Συλλογή της Λίνας Καράμπα (εκδόθηκε το 1974/ Κούρος) (μικρό απόσπασμα)

1

ο χώρος
με σύνορα προκαθορισμένα

από φωτιά κραυγή αναστέναγμα
και μη-με λησμόνει

παθητικός παραμένει στων ειδών τα περάσματα


φίλε μου


ανοιγοκλείνει χωρίς αντίσταση να προβάλει
στη δύναμη στο χρόνο
ο χώρος έχει πόρους και μυστικά περάσματα
ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ταπ ταπ τις σταγόνες

ταπ ταπ οι σταγόνες δραπετεύουν
διαρροή πληθυσμού και πιζάμες σταυρωμένες στα μπαλκόνια πολύ
χρωμες μονό
χρωμες
κίτρινο οικογενειακό συμβούλιο
πράσινο οικονομικό συμβούλιο
θαλασσί οικουμενικό συμβούλιο

αυγουλωτά γαυγίσματα
σε λιποθυμισμένες πλάκες
τα βήματά τους

καλημέρα στεριά


ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ
το τραγούδι σου ανέμελα να σφυρίζεις
με τα χέρια στις τσέπες

φίλε μου

το τραγούδι σου φύλαξε στις άδειες τσέπες 

2

χρωματιστά χταπόδια αγκαλιάζονται
υγρά και καθαρά -αγκαλιάζονται-
αλλαγές στα σχήματα στα χρώματα
-υγρά και καθαρά-
ίδια η γιορτή του νερού στα σώματα
γοργώ
σθενώ
ευρυάλη ανίσχυρες

στην αυλή οι κότες τινάζονται χωρίς κεφάλι

κι ο τοίχος μεσημέριασε
στα τατουάζ τα μονό
χρωμα τα μονό
χρωμα

σαν πηδάς τη φωτιά - σκοπεύω
μάζευε τα πόδια σου - τα χέρια
μάζευε δύναμη - σκοπεύω
τίναζε το κορμί ψηλά - την καρδιά
σκοπεύω



οι χορευτές στο πανηγύρι με τα πόδια στον αέρα
το μαντήλι- στο χέρι
ωπ

το μαντήλι στο χέρι δεσμός κι ανάμνηση
η αστραπή
κυνηγάει το δέντρο
το άοπλο

κι ο μελλοθάνατος
το μαντήλι στα μάτια δεσμός κι ανάμνηση
και μη – με - λησμονεί

ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ 
ο χώρος παθητικός παραμένει στων ειδών τα περάσματα
χωρίς γιορτή ο ερχομός ο μισεμός χωρίς φιλιά


φίλε μου

τις βαριές φύλαξε νύχτες στις άδειες τσέπες3

Δεν είχαμε ειδήσεις απ τους ναύτες μας
γι αυτούς μιλώ
που σκαρφάλωσαν στο κατάρτι
να σιάξουν το πανί τον καιρό εκείνο
-τ άσπρο πανί-

σ αγαπώ – τίποτ’ άλλο - ποτέ - πάντοτε - κάποτε

Οι λέξεις τα μεσάνυχτα φορούν παλτό
καλοκουμπωμένο -μαύρο παλτό-

κι είπε η φωνή ζητώ συγγνώμη
φορώ τα γυαλιά
τα μαύρα γυαλιά τα μεσάνυχτα

ωχ! οι ναύτες με τρύπιο παντελόνι
χωρίς πουκάμισο
με τον αέρα στα μαλλιά
με το κατάρτι αγκαλιά

οι ναύτες με τα δάχτυλα ευκίνητα στον αέρα

Τι αναστάτωση!

Να σφυρίζεις το τραγούδι σου
σ ένα κατάρτι
να σφυρίζεις το τραγούδι σου
από σκισμένα χείλια
να φεύγει το τραγούδι σου
να φεύγει το αίμα σου
να πυκνώνει το χώρο
η μουσική 

να σφυρίζει ο αέρας - να τραγουδά το στόμα σου
να τρίζει, το ξύλο - ν αρμενίζει το μάτι σου

σ αγαπώ – τίποτ’ άλλο - ποτέ- τίποτα - πάντοτε
πάντοτε
πάντοτε
χωρίς ζώνη στη μέση
χωρίς μαντήλι στο χέρι
χωρίς μαντήλι στα μάτια
χωρίς παλτό
χωρίς γυαλιά
-καθαρά και υγρά και ατέλειωτα – 

ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ

ο χώρος
παθητικός παραμένει στων ειδών τα περάσματα

κι η αγκαλιά του - κατόπιν αιτήσεως
κι η αγκαλιά του - μαντρότοιχοι συμπαγείς
κι η αγκαλιά του - σπασμένα μπουκάλια
κι η αγκαλιά του - μπηγμένα στο τσιμέντο
κι η αγκαλιά του - σταυρωμένα μάτια
και πόνος οξύς


επιστολές

στα τηλεφωνικά-σύρματα
κατοικούν φαντάσματα

"ΕΙΜΑΙ" επιμένουν "καλά..,"
"ΕΧΩ τροφή νερό πέτρινο τάφο··."

είπα να σου γράψω

Καλημέρα

1

στο δρόμο
η αρρώστια
παράφωνα τραγουδά
πατριωτικά εμβατήρια

δανεισμένα από καιρούς πιο παλιούς

με μια σημαία επικεφαλής ν ανεβαίνει ή να πέφτει
ανάλογα με τη μέρα

κανένας άνθρωπος
μονάχα πατριωτικά εμβατήρια
και όργανα συναχωμένα

ζώα αιματίσια που και που σέρνουν ξοπίσω τους
τρύπια τενεκέδια που κροτούν τις ίδιες νότες
κι εδώ στο υπόγειο
ο αναμμένος γλόμπος γυμνός ταλαντεύεται
να φτάσει ένα ρούχο να σκεπαστεί

προεξοχές παντού
εξοχές από παιδικά όνειρα γράφουν κύκλους σκιάς
στο υπόγειο

η αρρώστια μουρμουρίζει
πατριωτικά εμβατήρια
με μισή αναπνοή

σάπια σωθικά επιδεικνύονται
στο τραπέζι τής ανατομίας
στις γωνιές αρκουδίζουν των φοιτητών τα μάτια
κι ο πόθος τους - πυρετός σε στενό κρεβάτι
κι η σιωπή τους - νάρθηκας από σκληρό ύφασμα
κι η ομιλία τους - μικρές κομμένες λέξεις
σε παραμιλητό 

ΣΥΝΟΛΑ: Ποιητική Συλλογή της Λίνα Καράμπα που εκδόθηκε (Πελασγός) το 1978. (μικρό απόσπασμα)

Πτυσσόμενο πέρασμα

η γλώσσα
η μορφή
η έλξη
η απώθηση

Πραγμάτων οχήματα
και όντων σχήματα

Μακριά Κοντά Μακριά

Πραγμάτων ονόματα
και όντων ονόματα

Κοντά Μακριά Κοντά

Πέρασμα πτυσσόμενο
όπως τραπέζι
ή κρεβάτι για στενό χώρο

Γύρω - γύρω
οι σκληροπρόσωποι σημαδεμένοι
σφίγγοντας το στυλό τους έκτο δάχτυλο
δαχτυλίδι στολίδι φορώντας στο δάχτυλο το μικρό

σε μια έκταση με πόρτες
πόρτες γερές και παράθυρα
ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ
ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΝ
ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ
τα σχήματα

τις σχέσεις

ΜΕΛΑΝΩΝΟΥΝ
ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ εκατοστό το εκατοστό
τα σχήματα
τις σχέσεις

Μακριά Κοντά Μακριά
Κοντά Μακριά Κοντά



Ο άνθρωπος με το πάνινο καπέλο
άνθρωπος καθ όλα
Και το ζώο με σηκωμένα αυτιά
ζώο καθ όλα

Πορεία έντασης για καθημερινές ή αργίες
καθ όλα ευπρεπείς
Με τον τοίχο μπροστά ψηλό η χαμηλό
μα πάντα τοίχο
ή αντανάκλαση σκέψης αδιαπέραστης

Ο άνθρωπος με το πάνινο καπέλο
άνθρωπος καθ όλα
Και το ζώο με σηκωμένα αυτιά
ζώο καθ όλα
λιχνίζουν το βήμα λιγοστό
καθαρό
κάτι λίγο σα στάση


Λουλούδια — Αντικείμενα - Παραστάσεις
γνώριμες στο κενό
γλιστρούν και διαλύονται ίδιες και όχι
θίασος καλός καλόπιστος πιστός
π ακούει και δεν
ν ανασαίνει ο κόσμος


3ΕΑ

Και συ
υπνοβάτης
στο στενό πεζούλι της ταράτσας
α κ ρ ο β α τ ε ί ς στη χώρα ανάμεσα
και τη μη χώρα
με χέρια αλύγιστα πάνω απ το χάος
και μάτια ανοιχτά
αληθινός και όχι μα ωραίος αληθινά ωραίος
έτσι αποκλεισμένος στο δικό σου το βήμα
σαν κομμένος από όγκο σκιών που περίσσευες
α κ ρ ο β α τ ε ί ς

Κι είναι φορές
που μιλάς για άβυσσο
σε άσφαλτη γλώσσα

Και φορές
που ζωγραφίζεις σιωπές
στα περιθώρια των συζητήσεων

Κι είναι φορές
που η φλόγα του κεριού
προβάλει τις πλευρές σου
διαδοχικά
στον άσπρο τοίχο

Σε σύρματα απλωμένη
πότε η μια
κι η άλλη
απειλή διογκωμένη

Φορές που σκιές επί (Χ) σταλαγματιές στο νερό
απλώνονται μέσα στο ρίγος


4ΕΑ

Αόριστες στο μέλλον υποσχέσεις
ακροπατούν ζυγιασμένες σε διαψεύσεις
σκληρές στην αφή

Λιώνουν οι άκριες των δαχτύλων από πάλι κάψιμο
όλο και πιο μικρές διαγράφοντας τροχιές
Κι ο που περνάς αφήνεσαι στο στέγνωμα των μαντηλιών
στις πλαγιές σκιών που αναπτύσσονται γρήγορα
ή στη βατή λεπτομέρεια της βυθισμένης γιορτής
που βούλιαζες μαλακά ο που ποθούσες
ο που ποθούσα βούλιαζα μαλακά
στων ανοιχτών πόρων τα στόματα
αντέχοντας
γνωστών σχημάτων τη μεταλλαγή
σωριάζοντας δοκιμασμένη γνώση
γι αντίσταση στη μαγνητική έλξη

Πα
πυρωμένα - πυρωμένα δάχτυλα
το πυρωμένο άρμα τίναξαν ψηλά
Πα
Πυρωμένη- πυρωμένη ερώτηση
πύρινη γλώσσα στροβιλίζεται
ερευνά
διασπάται
κι επιστρέφει
σα στιγμή χωνεμένης γεύσης επιστρέφει
σαν ηχώ

5ΕΑ

Αρχικά μπερδεύεις τους θεατές στην αποβίβαση
στο χάραγμα που κατοικούν της πυκνής καμπύλης
Ύστερα ξέρεις

Ύστερα
πού πολύχρωμα επίπεδα πετρωμένης μορφής
προβάλλονται σε ταινία ασπρόμαυρη
Ξέρεις

Φυτά αργοσαλεύουν κρυφογελώντας σε γλώσσα άγνωστη

Ποιος θα μιλήσει στη δική μας;



Παιδιαρίζουν τα κτίσματα τ αγάλματα παίζοντας
κι εμείς τα κινούμενα σχέδια νυν και αεί
γέννημα θρέμμα του πλανήτη της γης
- SΑΥ CΗΕΕSΕ
- CHEESE

Οι προφήτες γύρισαν απ τ άλλο το πλευρό
ποιος θα μιλήσει στη δική μας;

Οι τελευταίοι μάρτυρες άφησαν την πόρτα ανοιχτή

Ύστερα ξέρεις

6ΕΑ

Οι ακίνητοι μαστοί του ανοιχτού ορίζοντα ταΐζουν τα δικά τους
Οι χρωματιστές μαχαιριές αποτελείωσαν το γκρίζο απομεσήμερο
Μπερδεμένα λόγια ανακατεύονται στο σκοτάδι

Δε σ ακούω
Δε σ ακούω


1ΕΒ
Μόνιμα καθιστός ο απλώς πέτρα σταθμός

και ίδιος
μόνιμα σκοπός ή απλώς θέμα

μόνιμα φτωχός

αν κι ένας - καθένας περαστικός κάτι αφήνει
μόνιμα στόχος

όταν τα σύνολα με δόνησης παλμούς
ανεβαίνουν τη μέρα

Κι όπως το λάθος γεγονός τρικλίζει χαχανίζοντας
με το φουστάνι σηκωμένο για τον μελλούμενο εραστή,
υπάρχει ρυθμός κοινός γι ασφάλεια
των που έγιναν πριν από σένα
και στον καιρό σου βέβαια με ή χωρίς εσένα
μα στον καιρό σου σίγουρα υπάρχει ρυθμός κοινός
υπάρχει μύθος κοινός και κοινό μυστικό
στο ρυθμό και στο μύθο


2ΕΒ

Δεν λύθηκε όχι ακόμα ο κόμπος που δέθηκε

μαρτυρία στο φως της πρώτης αυγής
Απειλή
στον ίδιο τόνο του χρέους
με ουρανό και παραλίες
σκεπασμένες μ έθνη
η απειλή
σκοτάδι νεκρόφιλο
μαρμαρώνει
τις συναγμένες αποχρώσεις της κίνησης
καθώς
συσπειρώνονται έκτακτα οι ενδείξεις της εξέλιξης
σε φόρμα ή κάτι ανάλογο

3ΕΒ


Η θάλασσά σου
η θάλασσά μου
χτυπιέται μ αφρούς
ζαλικωμένη λάθη
που απλώς κληρονόμησε

σφραγίδα στα επίσημα έγγραφα
το παλλόμενο πλήθος

Παντού
τα λάθος σύμβολα στείρα
η πορεία κι η έρημος το φορτίο


κι η πουλημένη οργή της γερής ράτσας
Η καχεκτική υπόκλιση
στο ντελικάτο έφηβο

κι ο φαλακρός πανικός
που τινάζεται τρέμοντας

η θάλασσά σου
η θάλασσά μου.

Κρατάς την καρδιά κλειστή στο ρηχό ύμνο
Για μια στιγμή
σκαρώνεις κανόνες φλύαρες αντανακλάσεις
για το χαριτωμένο έφηβο
που άγρυπνος φιλοδοξεί ένα παράπτωμα φρέσκο
Κιόλας αυξάνεσαι
σε δική σου και όχι έκταση
θολός και πυκνός
γεροντικές ταϊσμένος αρρώστιες
συλλέκτης νεκρών χαμένος στο λάθος γεγονός
που απλώς κληρονόμησες
μαζί με την πουλημένη οργή της γερής ράτσας

Σκοπός μας είναι η δημιουργία μιας Ανθολογίας Ποιημάτων από το σύνολο των Ελλήνων Ποιητών- Ποιητριών αλλά και ορισμένων ξένων, καθώς επίσης και κειμένων που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μας. Πιθανόν ορισμένοι ποιητές και ποιήτριες να μην έχουν συμπεριληφθεί. Αυτό δεν αποτελεί εσκεμμένη ενέργεια του διαχειριστή του Ιστολογίου αλλά είναι τυχαίο γεγονός. Όσοι δημιουργοί επιθυμούν, μπορούν να αποστέλλουν τα ποιήματά τους

στο e-mail : dimitriosgogas2991964@yahoo.com προκειμένου να αναρτηθούν στο Ιστολόγιο.

Θα θέλαμε να τονίσουμε ότι σεβόμαστε πλήρως τα πνευματικά δικαιώματα του κάθε δημιουργού, ποιητή και ποιήτριας και επισημαίνουμε πως όποιος δεν επιθυμεί την ανάρτηση των ποιημάτων του ή κειμένων στο παρόν Ιστολόγιο, μπορεί να μας αποστείλει σχετικό μήνυμα και τα γραπτά θα διαγραφούν.

Τέλος υπογράφουμε ρητά ότι το παρόν Ιστολόγιο δεν είναι κερδοσκοπικό και πως δεν η ανάρτηση οποιουδήποτε κειμένου, ποιήματος κτλ γίνεται με μοναδικό στόχο την προβολή της ποίησης και την γνωριμία όλων όσων ασχολούνται με αυτή, με το ευρύτερο κοινό του διαδικτύου.