να χαθεί σαν χρυσή φωτιά στα δειλινά
να γίνει ασήμι στη νύχτα στο απαλό δέρμα της
με τα μακριά της μαλλιά γίνε, προσφορά
στην ομορφιά του αφίλητου προσώπου της.
με την ντροπαλοσύνη της
κι εγώ να ξεχύνομαι σαν καταιγίδα
κι ύστερα να γαληνεύω
στο απαλό βραδάκι των στεναγμών
στης αυγής τα χρώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου