Αυτός λοιπόν ο μαύρος κότσυφας
που τριγυρνά τον τελευταίο καιρό
μεσ' τις δεντροστοιχίες του μυαλού μου
φαίνεται θα 'ρθε απ' το μέλλον τ' ανιστόρητο.
Θα 'ναι γιατί με πόνο διέτρεξα
τα δρομολόγια της μεταφυσικής μου μοίρας,
τα εκτάρια των ενθουσιασμών.
Κλείνει το έρεβος,
και γω στις δροσερές παρόδους επιμένω
στις ώρες που ιδρώνουν τα σταμνιά
σιωπηλή αγάπη.
...
Ένα χέρι μ' έσπρωξε πάλι
μέσ' το πορτοκαλί ασανσέρ του απογεύματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου