Γλάροι Χέερμαν / Κική Ματέρη

Πετώντας προς τα νότια την άνοιξη πάλι

Με ανάποδη φορά πανω απο την γαλάζια 

Προς την Καλιφόρνια με πούπουλα για σάλι

Φιλόξενες ακτές για νεοσσούς σε καρνάγια

Ξεπλένονται με αλμύρα παράκτιες περιοχές 

Με την δύση του ηλίου ακούγεται σαν τσάκισμα 

Οι γλάροι τώρα γίνανε μάνες και αυτές

Απέναντι στο σπάσιμο των αυγών

ΚΡΑΚ

ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ / Γιώργος Αλεξανδρής

Μπροστά στα χιλιοπάτητα σκαλιά,
με μάτια φωτεινά και γέλιο ζωγραφιά,
ένα και οι δάσκαλοι με τα παιδιά.
Τα χέρια τους, απλωμένες φτερούγες στους ώμους,
να τα ψάχνουν, να τα μετρούν,
να τα βλέπουν αφτέρουγα πουλιά
και  μ’ αυτό το στοργικό τους βλέμμα
να τα σμπρώχνουν στα πάνω τα σκαλιά.
Στην αίθουσα!Για μάθημα!
Στριμωξίδι με τριαντάφυλλο καρδιά,
ξεφωνητά ,φασαρίες και αναποδιές,
αγόρια , κορίτσια,  ανέμελα και ζωηρά.
Ο Αιμίλιος, ο Γιώργος και η Λενιώ,
η  Αρετούσα, το Μαριώ  και ο Έλιο
κι όλα τ’ άλλα τα ατίθασα και άτακτα παιδιά.
Μύριζαν βασιλικό κι αυγή.
Απ΄το παράθυρο έμπαινε η ανατολή
και κάθε παιδική φωνή μια ξέχωρη γιορτή.
Και σταματούσαν. Και καρτερούσαν.
Τη  δασκάλα, μάνα, φίλη και αδερφή,
το  δάσκαλο ,πατέρα ,φίλο και αδερφό!
Πρώτη μέρα στο σχολείο!
Όμορφο καλωσόρισμα η πρώτη καλημέρα,
χαρούμενο ξεκίνημα το κάλεσμα της σφυρίχτρας,
έρωτες πρώτοι, αθώοι ,παιδικοί
τ’ αντάμωμα,το ξάφνιασμα, η γελαστή φοβέρα.
Και ανέβαιναν οι δάσκαλοι, συνάδελφοι, μαζί,
μ’ ένα γύρο από άμαθα στο πέταγμα πουλιά,
για φτερούγισμα ψυχής και τρίλιες,
για αριθμούς και αλφαβητάρια,
για αλήθειες, μαρτυρίες  και σπουδή,
ρίχνοντας οβολό και την ψυχή τους
στων ονείρων των παιδιών τα ανοιχτά παγκάρια.
Δεν έσφαλλαν που διάλεξαν το δασκαλίκι,
ούτε και τους αδίκησε η ζωή.
Χωρίς αντάλλαγμα η αίθουσα η σχολική,
γιατί της ζωής η ομορφιά, είναι το παιδί.
Πόση αγάπη ακόμη τους περισσεύει,
να μοιραστούν με δέος και λαχτάρα
της ψυχής τους την άπλα και αρχοντιά,
ξεφυλλίζοντας   γνώσεις και  εμπειρίες
σε ανυπόμονα μαθητούδια  με ανοιχτά  μυαλά.
Πρώτη μέρα στο σχολείο!
Στην απλόχωρη αυλή το παιδομάνι,
χαμόγελα, φιλιά,  χειραψίες κι αγκαλιές
μαλώματα, τρικλοποδιές κι  αντιμιλιές.
Στην αίθουσα του λόγου και της διδαχής,
συμβουλές, προτροπές και ενθαρρύνσεις,
παρατηρήσεις, φοβισμοί και υποδείξεις!
Κυλάει και πάλι, γάργαρο ρυάκι η ζωή!
        

Ψάξε.. / Σαλίβερος Νικόλας

 

 

Ψάξε τις τσέπες σου

Θ’ανταμώσεις

λίγο φως ξεχασμένης αγάπης.

Ισως κάτι θα μείνει στα δάχτυλά σου

Που φέρνοτάς τα στα χείλη σου

αφανίσουν τη νύχτα της αβεβαιότητας,

Της  απορίας διαπεράσουν τον  τοίχο

και με ένα της οργής λείχισμα

ίσως σκίσει η ζελαντίνη

της χολής του σκότους

που βλεφαρίζει μοναχά

το τρένο της αμάχης του κόσμου

και ξυπνήσει το αγνό πουλί

που, φοβισμένο ,κρύβεται

στης ψυχής το σκοτεινό ρυάκι.

Τότε  θα νικήσεις τη σκλαβιά σου.

--

Ψάξε τις τσέπες σου

Αφευκτη κίνηση για να ζήσεις.

Θα εκπλαγείς με το αποτέλεσμα.

Απέθαντη αγάπη θα καρποφορήσει

Κι’όταν ανοίξεις το παραθύρι σου

Της μέλισσας τον ανθό θα γευτείς

Το γρίφο του μέλλοντος θα κοιτάξεις

χωρίς στιγμή απάθειας

χωρίς μελετημένη αμέλεια

Χωρίς φοβο.

Το γέλιο  της θα κρούσει την αναλγησία του κόσμου.

Ο ήλιος της θα θρυμματίσει

το σκληρό τζάμι  των δεσμών σου.

Γέλα,μη χάσεις την επόμενη μέρα

Που πάντα είναι χειρότερη.

Το γέλιο είναι της αγάπης ο  καθρεφτης

Μην τον χτυπήσεις για όποιαν αιτία

Μην γίνεις φονιάς της αγάπης.

 

Η ποίηση είναι... /Δημήτριος Γκόγκας

 

Η ποίηση είναι πέτρινο γεφύρι που ενώνει στεργιές και θάλασσες. 

Αν το γκρεμίσεις, άντε να βρεις επιδέξιους τεχνίτες να το ξαναχτίσεις 
σαν και πρώτα! 

"Αναμετρώντας την σύμπνοια" / Βαταντζή Λίνα

Στο πέλαγος

που ενώνει

τη στεριά σου

με τη στεριά μου

αντικρίζουμε

λευκά

εσύ λες κύματα

εγώ λέω άνθη

και η μοίρα λέει θαλάσσιους δρόμους

όπου παλεύουμε

για ουράνια τόξα.

Νίκος Δροσάκης, «Παραπέρα», εκδ. Κέδρος, 2022

 ...
“Ποια θεία ενέργεια την πέτρα μεταμόρφωσε; 
Όραμα ήταν και ματιά δοσμένη στο άπειρο.
Ήταν κυρίως ηθική που βρήκε το ρυθμό  
σε άγρυπνο βλέμμα Ασκητή.
Εκείνοι που σε κάθε πέτρα ασήμαντη για τους πολλούς μετουσιώνει άρτο και οίνο, 
διαβλέπει και εμφυσά πνοή ζωής.
Εσύ την πέτρα που κρατάς τι θέλεις να την κάνεις;  
Κι αν μία φορά διάλεξες κάποτε,  
μήπως ήρθε η στιγμή να αλλάξεις όνομα και εσύ;”
...
“Ηλιοτρόπιο αποθέτω που δε σκύβει το βλέμμα
στη χωμάτινη ανάγκη
κι ας ξεχαστεί επίσης κι εκείνο
γιατί η ανθρώπινη μνήμη με μύθους χτισμένη
και οι μύθοι πεθαίνουν.”
...
“Εποχή της παλίρροιας, από εμετικές συντεχνίες
κι από κατάστιχα  γλίτωσα
και θαλάσσια χελώνα ξενερώνω το σούρουπο
και την πρώτη αυγή
και τα αυγά μου γεννάω και σκάβω και θάβω στην άμμο
και ξέρω πώς ένα απ’ τα εκατό που γεννώ χελωνάκια
αν από νύχια αρπαχτικά κι από κανάλια ιχθυοτροφείων
ξεγλιστρήσει
ίσως κάποτε αξιωθεί το δρόμο να βρει, να γνωρίσει
να ταξιδέψει, να ζήσει στο πέλαγος.”

Ευαγγελία Πάσσαρη, «Μικρά καλοκαίρια»

 1.

Και η Δημητσάνας έχει αρχίσει να αδειάζει σιγά-σιγά. Όλο και περισσότερες πόρτες ενημερώνουν πως «Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό…», πάντα με έναν φοίνικα ή μια βαρκούλα τυπωμένα στο χαρτί. Η φασαρία από την Αλεξάνδρας μοιάζει πιο μικρή, πιο λίγη. Οι κύριοι με τους ελληνικούς καφέδες και τα ριγέ πουκάμισα κάθονται τώρα στα καφενεία των νησιών τους. Μονάχα εκείνοι, σταθερά κάθε πρωί, πίνουν τον καφέ τους και πασπαλίζουν το πεζοδρόμιο με το σουσάμι από τα κουλούρια τους, πριν την επόμενη βάρδια. Νοσηλεύτριες με πολύχρωμες στολές και νοσοκόμοι με χαρούμενα κροκς.

 

2.

Η Αθήνα είναι πανέμορφη τον Αύγουστο, ακούει να λένε όλοι. Ησυχία, λίγος κόσμος, γρήγορες μετακινήσεις. Σκέφτεται πως η άσφαλτος θα καίει και τον Αύγουστο, αλλά δεν θα φωτίζεται όπως τα λευκά, κυκλαδίτικα σοκάκια. Τα σκαλιά στις γειτονιές θα δροσίζονται από μπλε γιασεμιά που κολλάνε στα ρούχα, αλλά δεν θα γεμίζουν ποτέ από πεσμένες, φούξια βουκαμβίλιες. Το μπλε του ουρανού θα είναι το ίδιο, αλλά δεν θα συναντά καμία άλλη απόχρωσή του. Ναι, η Αθήνα είναι πανέμορφη τον Αύγουστο, συμφωνεί κάθε φορά.

Η Ευαγγελία Πάσσαρη γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, όπου και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Νεοελληνική Φιλολογία. Διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Fractal, Φτερά Χήνας, Ποιείν και Χάρτης. Επίσης, έχει συμμετάσχει στον ηλεκτρονικό τόμο Θα μου πεις την ιστορία σου; Ιχνηλατώντας το οικογενειακό παρελθόν (Εκδόσεις του Κέντρου Γραφής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, 2020) και κείμενο της βρίσκεται στον τόμο «Με μια σχεδία» Ανθολογία μικροδιηγήματος (Διαγωνισμός μικροδιηγήματος περιοδικού Σχεδία, 2020).

AΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

Τούτες  οι μέρες της προσμονής και της προσδοκίας,
μέρες του λογισμού, της αίσθησης και της μαρτυρίας,
να μην είναι κοινές, μονόχρωμες και δασκαλεμένες.
Ο καθένας με τις ανταύγειες και τις σκιές των εμπειριών του,
με τις αποχρώσεις της πρόβλεψης και της επιλογής,
να στέκεται πέρα και μακριά από ευχές και παρακλήσεις,
να ακυρώνει της επανάληψης χορικά και παραστάσεις
και να φυγαδεύει το αύριο αφτιασίδωτο και νιοφερμένο.

Η αναγκαιότητα του καθωσπρεπισμού και της τάξης,
να μην είναι συμβιβασμός, ισοπέδωση και εκεχειρία
ούτε απορίας γνώρισμα, υπόθεση και παρασπονδία
όταν κήνσορες και ταγοί των συγκυριών και της ευκαιρίας
υμνολογούν  ρηχά  συνθήματα κι αναμασούν συστάσεις,
να έχει συνέχεια η  δόκιμη συνοχή, συνέπεια η ομολογία
και να είναι η ιστορία θέσπισμα, δόγμα και λειτουργία
σε μια κοινωνία με αρχές τη διαδοχή και τη συνήθεια.

Το δίκιο και η αρετή του συνταγμένου πλήθους,
δεν είναι η αδέκαστη υπακοή και η ανώνυμη παρουσία
παρά το στίγμα το προσωπικό σε κατάστιχα και ρήτρες
για να είναι ο λόγος πρόταση, άποψη, αντίσταση και ήθος
επώνυμη αναγνώριση, σεβασμός και αλληλουχία,
άρνηση συνοδική ο παραλληλισμός και η ακολουθία
κι οι μέρες που βιώνουμε ξέχωρες στη δημιουργία
μ’ εμπνεύσεις και οράματα στο χρέος και την ανάγκη.

ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ

Σαν φοβηθώ, δειλιάσω, λυπηθώ
τρομάξω, οργισθώ κι απελπιστώ,

έχω τη Μάννα του Χριστού
καταφυγή, προστασία, παρηγοριά,
λιμάνι, σκέπη, καύχημά μου!

Το ακλόνητο στήριγμα στους κλυδωνισμούς
της σκέψης, της καρδιάς μου.
Η σωτηρία μου από τα τεράστια κύματα
που με τραβούν βουλιάζοντάς με.
Στις πολυποίκιλες ασθένειες,
στα βλαβερά πάθη του σώματος και της ψυχής,
άξια Γιάτρισσα, μοναδική.

Κεχαριτωμένη Παναγία,
Βασίλισσα Εσύ του ουρανού και της γης!
Αρχόντισα σεμνή, Κυρία των Αγγέλων,
Κλίμαξ το Θεού, Γέφυρα των Ανθρώπων!

Χαίρε Υπεράγαθε Παρθένε Θεοτόκε.
αγγίζοντάς με απαλά, παίρνεις τα δάκρυα της λύπης,
χαρίζοντας μου δάκρυα ευφρόσυνης ελπίδας.

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε, Υπερευλογημένη
σαν τα αναφιλητά και τις κραυγές του πόνου
τα μεταβάλεις σε προσευχή, ύμνους, δοξολογία.

Χαίρε Αγνή, Άσπιλη, Αμόλυντη,
σαν την απελπισία εξαφανίζεις,
φωτίζοντας πλέρια την ελπίδα.

Χαίρε Παναγιά του Μαχαιρά, Παντάνασσα Οδηγήτρια,
Γλυκοφιλούσα Κόρη, Φανερωμένη Δέσποινα, Παναγία Σουμελά,
Αμπελακιώτισσα, του Κύκκου Παναγιά.

Χαίρε Γοργοεπήκοε, όταν στο χάος του γκρεμού
το χέρι σου απλώνεις σώζοντας κάθε δυστυχισμένο.
Δύναμη τότε επιστροφής, γλυκιάς λύτρωσης
προσφέρεις σε δρόμο καθάριο, λαμπερό.

Χαίρε Καρυουπολίτισσα, Μαυροβουνιώτισσα,
Ζερμπίτσα και Βαρνάκοβα,
σαν σου ανοίγεται η καρδιά,
ξεδιπλώνεται η ανθρώπινη ψυχή…
καθώς δυο πονεμένα μάτια σε κοιτάζουν,
δυο χείλη ψελλίζουν παρακλήσεις…
Εσύ είσαι εκεί. Πάντα δίπλα.
Ακούς κι αμέσως δίνεις λύσεις!

Ω Παναγιά Πανάχραντη!
φτωχές οι λέξεις, αδύναμα τα λόγια μου
μπροστά στο μεγαλείο σου, στα μύρια θαύματά σου!

Εύσπλαχνη Ελεούσα,
Ρόδον το Αμάραντον
Αρίστη μεσιτεία,
Εγκώμια σου πρέπουνε
κι Αγάπη ουρανία!!!

Ουρανία Μπούρτζινου

Συγγραφέας-Ποιήτρια

Θραύσμα οβίδας / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Προσευχόμουν από μέσα μου·
όχι από σφαίρα, θεέ μου·
καλύτερα από θραύσμα οβίδας.
Η σφαίρα δε λαθεύει·
σα σε βάλει στο στόχαστρο, δύσκολα
ξαστοχεί.
Με την οβίδα, μπορείς πάντα
να ελπίζεις·
και να πέσει δίπλα σου, μπορεί και
να μη σκάσει·
μπορεί να σφυρίξει
πάνω από το κεφάλι σου και να πάει
να πέσει κάπου αλλού·
ή ακόμα και να σκάσει
μπροστά σου,
έχεις ελπίδες τα θραύσματα της,
να μη σε βρουν,
να σκοτώσουν τον δίπλα σου.
Η οβίδα είναι σαν λαχνός
ή, και σαν δεκατριάρι·
μπορεί να σου χαριστεί·
μπορεί να σου κλείσει το μάτι,
λοξοδρομώντας
ευνοιοκρατικά, για να χτυπήσει
τον άλλο.
Με τη σφαίρα, δε μπορείς να παίξεις·
μιας και μπει στη θαλάμη,
ακολουθεί τις
γραμμές της κάνης·
ευθειάζεται στο στόχο της.
Προσευχόμουν από μέσα μου,
αν εντέλει θα είναι από θραύσμα,
να’ναι μια κι έξω·
όχι μισοχαρίσματα και «δε ξέρεις·
κι έχει ο θεός»·
σαν τουρκοπουλιέρης,
με μια σπαθιά!
να’μαι σίγουρος, πως πέτυχα»
τον πρώτο λαχνό! 
 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ΣΙΣΥΦΟΣ ΄’’
ΕΚΔΟΣΗ: 2018