Λυγερή Ζωχιού : Έξι[6]ποιήματα

 

ΕΛΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
 
ΕΠΙΛΟΓΗ
 
ΜΙΑ ΜΕΡΑ
 
ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ
 
ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
 
ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ
 
 
      --------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
ΕΛΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
                                                                                             
 
Έλα
Να φτιάξουμε ένα ποίημα
Για να γκρεμίσουμε έναν τοίχο
Να χτίσουμε μια γέφυρα
Για να στολίσουμε το τίποτα
Να ξεγελάσουμε την έλλειψη
Ν α ξεσκεπάσουμε τον φόβο
 
Έλα
Να κάνει κόντρες η χαρά, η λύπη κι η ελπίδα μας
Ν'ανοίξει ένα παράθυρο στο φως
Να κλείσει η πόρτα στην ανία
Έλα, να φτιάξουμε ένα ποίημα
Να φτερουγίσει λεύτερο ένα περιστέρι
Να λαμπυρίσει μια σταγόνα δάκρυ
Να αποκτήσει νόημα η ανάσα μας
Να έρθει ολάνθιστη η άνοιξη
Ν'ανθίσει τ' αγριολούλουδο στην πέτρα
 
Έλα
Να ταξιδέψουμε όπου θέλουμε
Χωρίς να κάνουμε ένα βήματα
Να βγει η ψυχή τη βόλτα της να κάνει
Ήρεμη κι αλαφριά μετά να ξαποστάσει
Πάνω σε ένα σύννεφο ή σ' ένα αστέρι ...
 
 
 
 
 
 
                                                                        Λ.Ζ.
 
 
 
 
 
 
 
ΕΠΙΛΟΓΗ
 
(Όταν θα ακουμπάω στη νοσταλγία,
να μην ντρέπομαι)
 
 
Κι όταν με ρώτησαν
σαν τι μαχαίρι θέλεις να'σαι συ
του ψωμιού ή του θανάτου
είπα πως θέλω να'μαι του ψωμιού
γιατί μ'αρέσανε τ' αληθινά
κι αυτά θέλουνε τη ζωή
κι όχι τον θάνατο
 
Κι ας ήτανε βουνά ψηλά μπροστά
και άβυσσος τάφρος τριγύρω
 
Και βλέμματα παγίδες
 
Και σούσουρο ψευτιάς σερνότανε
πάτωμα γλιστερό
 
Και φίδια χόρευαν σφιχτά μ' αετούς
 
Διάλεξα τα στενώματα
το χώμα που ακούει και γιατρεύει
αν το σεβαστείς
κι ανηφοριές, κατηφοριές για σκηνικό
 
Μα και το βλέμμα που σηκώνεται στον ουρανό
κι απλώνει τη χάρη και τη λεύτερη ανάσα του παντού
 
Τί μ' έκοφτε;
 
Αφού κι η θάλασσα μου έκλεινε το μάτι από μακριά
μακριά άφηνα κι εγώ τις λίμνες και τους βάλτους
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                                            Λ.Ζ.
 
 
 
 
 
 
 
ΜΙΑ ΜΕΡΑ
 
Μια μέρα
που δυσκόλεψαν λίγο τα πράγματα
και μου' βαλαν το δίλημμα
μου πήρε λίγο χρόνο είν' αλήθεια
 
Και σκέφτηκα πως είν' ανώφελο να ξεγλυστράς
να χάνεις την ψυχή σου
για να γλυτώσεις λίγη ανούσια ζωή παραπάνω
κι έναν ασήμαντο θάνατο
 
Κι όσο να'ναι
ένας μας πέφτει κι είναι κρίμα
να μην είναι καθώς πρέπει
κι άξιος λόγου
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                                         Λ.Ζ.
 
 
 
 
 
 
 
ΤΗ ΛΙΜΝΗ
 
Σ' εγκλωβισμένα νερά ταξιδεύεις
κι αναρωτιέσαι γιατί δεν είναι θάλασσα
 
(Στο άδειο βλέμμα της συνήθειας)
 
 
 
Πώς να ζητήσεις απ' το φίδι να γενεί αετός
και ν' αποχωριστεί το χώμα του;
Πώς να ζητήσεις απ' το βαθύ σκοτάδι
να δώσει χώρο σε μια σπιθαμή φως;
Κι από τον βολεμένο νου να δώσει τόπο
σε μια σπιθαμή ελευθερία;
Ίδια περπατησιά και μαθημένοι δρόμοι το κατόπι
Πώς να πατήσεις νέα μονοπάτια
και καινούργιους δρόμους;
 
Σκουριά και φαγωμένα τα γρανάζια της μηχανής
και γερασμένοι οι επιβάτες
Οι καημένοι...
Ανυποψίαστοι και υποψιασμένοι
Αναμενόμενο και θλιβερό το έργο σ' επανάληψη
 
Χίλια μίλια μακριά η θάλασσα
Γύρω μονάχα λίμνη
Κι ούτε ένα βότσαλο να την ξυπνήσει
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                                         Λ.Ζ.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
(Η ξελογιάστρα)
 
 
Έτσι είν' η ζωή
 
Σε ξεγελάει μ' ένα απαλό αεράκι
Μ' ένα χαμόγελο μέσα στη συννεφιά της μέρας
Με ένα χάδι του ήλιου
 
Έτσι είν' η ζωή η ξελογιάστρα
 
Σε ξεγελάει μ' ένα καλοκαιράκι
Μ' ένα ουράνιο τόξο
Με μια παρέα όμορφες νότες
Μ' ένα κελάηδισμα
και μια αξέχαστη αγάπη
 
Γιατί η ζωή είναι ξελογιάστρα
και αγαπά όπου θέλει
και διαλέγει όποιον χορεύει στον ρυθμό της
και πολύ δεν περιμένει
 
Γιατί έτσι είν' η ζωή
και όποιον θέλει τον πιάνει απ' το χέρι
και τον μπάζει στα παλάτια της
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                                           Λ.Ζ.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ
 
 
 
Να κάτσει κάποιος να δώσει λίγο χρόνο
Ν' ασχοληθεί λιγάκι με τα σύννεφα
Με το σκόρπισμα των ηλιαχτίδων πάνω στα πρόσωπα
Με το άγγιγμα της αγάπης στην ψυχή
Το απαλό αεράκι που διώχνει την άβολη ζέστη
Με του περίπατου τα ζευγαρωμένα βήματα ένα απόγευμα
Να κάτσει κάποιος να δώσει λίγο από τον χρόνο του
Ν' ακολουθήσει το πέταγμα του γλάρου το καλοκαιράκι
Το κύμα που δροσίζει την καυτή αμμουδιά
Ν'απλώσει την καρδιά του στο ηλιοβασίλεμα
Ν' αφουγκραστεί την ανάσα της άνοιξης
Ν'απλώσει το χέρι να χα'ι'δέψει ένα πεσμένο φύλλο
Ν' αποδεχτεί το λίγο του χωρίς απόγνωση
Ν'απλώσει με χάρη τη ζωή του στη ζωή
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λ.Ζ.
 

'6 ποιήματα' Ποίηση - Αφήγηση Λυγερή Ζωχιού

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΩ ΣΕ ΧΡΟΝΟΥΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ / Πέτρος Τσερκέζης

 

Αυτό το πουλί μου πρόσφερε

Κελαηδήματα ανθών

Από το δέντρο της άνοιξης

Αυτό το κύμα κρύβει χίλια πρόσωπα

Πώς να διακρίνω

Το πνιγμένο πρόσωπό μου;

Ο καθρέτης πήρε φωτιά

Και ο καθρέφτης της θάλασσας

Είναι οι ταραχές του χρόνου

Με παλυροίες στεναγμών

Που ανεβαίνουν στο στέρνο του κόσμου

Ένα καράβι σήκωσε άγκυρα

Ένα χαντζάρι αστραπής

Έκοψε τους γάτζους του τρόμου

Αλλά έχω ακόμα τα σημάδια

Στη σάρκα μου σφραγίδα βαρβαρότητας

Τώρα απ’ τις ρωγμές

Φυτρώνουν άνθη και αστέρια

Στις γέφυρες που προσπάθησα να υψώσω

Θυσίασα τα άκρα μου

Ο καιρός με κυνηγούσε με φωτιές

βελούδα μιας πεταλούδας

Τύλιξα την αγάπη μου

Και τη χάρισα

Να μαλακώσω κάπως τις βασανισμένες ψυχές

Ο ήλιος στη δύση

Καίει της προφητείες του μέλλοντος

Με γάρζες από φεγγαρένιες νύχτες

Προσπαθώ να θεραπέψω τις πληγές μου

Ταξιδεύω στο άπειρο

Ταξιδεύω στη χώρα του πουθενά

Μεταναστεύω σε χρόνους αποτυχίας

Από την ανέκδοτη συλλογή «ΑΓΑΠΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ»

Από τον κύκλο «ΠΑΓΙΔΕΣ»

Σωκράτης Αντωνιάδης : Δύο [2] ποιήματα

 1. ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΕΙΣ

Πόσο βολικες φαντάζουν

των συμμαθητω οι επανανενώσεις.

Ύστερα απο τριάντα χρόνια

ύστερα απο σαράντα χρόνια

ύστερα απο συμβιβασμους

και συναλλαγες

αναπαλαιώνουν αξιοπρεπως

σε σάλες ξονοδοχείων

τα ερείπια-τους.

2. ΑΝΘΗΡΗ ΣΥΚΑΜΙΝΙΑ

Στον κουρασμένο ταξιδιώτη

η ανθηρη συκαμινια κλείνει το μάτι

και μ΄ ένα νεύμα φιλικο

στον ίσκιο-της τον προσκαλει.

«Έσιεις πολλην δροσιαν δαμαι», λαλει-της.

Κι αυτη θροΐζοντας την πλούσια φυλλωσια

του είπε: «Εν΄ πο’ ΄ν΄ πασσιης ο σσιος-μου, γιε-μου»

"Υπέρβαση" / Βαταντζή Λίνα

Είσαι το φεγγάρι επάνω στον βασιλικό

στο περβάζι μου

και τα άστρα στο γυαλί

του παράθυρου -

είσαι το άρωμα του γιασεμιού

τις νύχτες του Ιούνη

και το κελάηδημα του κορυδαλλού

το ξημέρωμα -

είσαι ο ήχος στην ακίδα του καρδιογράφου

και τα πλήκτρα πάνω στην μελανοταινία

μιας παλιάς γραφομηχανής.

Και είμαι το βιβλίο, το τετράδιο

τα σκόρπια φύλλα του γραφείου

είμαι η πένα και το μολύβι

πάνω σε γράμματα

κεφάλαια και μικρά -

κι, επίσης, είμαι οι σελιδοδείκτες

οι πολύχρωμοι

και οι σελιδοδείκτες του χρόνου

και η δαντέλα που σκεπάζει

το νεροπότηρό σου είμαι -

και η γεύση των φρούτων των ώριμων.

Αλλά, μαζί είμαστε

ο παφλασμός του αλμυρού νερού

σε απάνεμο όρμο

και το ψιθύρισμα της αύρας

στις πευκοβελόνες του Ιούλη

και οι αεικίνητες πεταλούδες

στο χρώμα του ουρανού

και οι δροσερές κρίνες στα άλση.

Και οι δυο μας βαδίζουμε στις πόλεις

σε πεζοδρόμια στενά

και σε πλατείες πολυσύχναστες.

Ωστόσο, πορευόμαστε ντυμένοι όνειρα

ενώ, διαβιούμε

τυλιγμένοι στην αχλή του κάματου

του επιούσιου

και δεν έχουμε παρά μόνο

την πολυδημιουργική σκέψη μας

για να γλιτώσουμε τον κόσμο.

ΆΝΘΡΩΠΕ ΆΝΘΡΩΠΕ / Γρηγορία Πελεκούδα

Ψάξε να με βρεις στο φως

και πιο πέρα από το φως

να ΄ρθεις αργά από το δρόμο

τον έρημο κι ατέλειωτο

όπου ο αγέρας φυσάει

με στοχασμό,

τη θολή δεν βλέπεις άβυσσο

στο παιχνίδι των γλάρων

δεν άκουσα τα βήματα

γιατί πορευτήκαμε

άλλο δρόμο σκληρό και δύσκολο

χωρίς του ήλιου τα ολοπόρφυρα φιλιά

με σπασμένα φτερά

κατάμονοι κινήσαμε στα σύννεφα

φέραμε τη ζωή στο άπειρο

κι είχε μια αθωότητα η μνήμη

ολοκληρωτικά άψυχη

χωρίς παλμό και κάπου εκεί

με φώτισε το απέραντο

μάτια να φέγγουν στο νύχτωμα

του κόσμου.

Γρηγορία Πελεκούδα

ΕΝ ΑΠΟΙΚΙΑ ΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ / Κωνσταντινίδης Στέφανος

 

Μέρες που είναι

αυτός ο τόπος

γέμισε από Αμαθούσιους

Συβαρίτες

Φοίνικες

Αβδηρίτες

Κλαζομενίους

και άλλους μεταπράτες

που περιφέρουν το κεφάλι του Ονήσιλου

στις αγορές.

Τάπτος Νικηφόρος: Δύο [2] ποιήματα

 Μνήμες δορυάλωτες

Παρελθόν βουτηγμένο μέσα σε υγρά φορμόλης.
Καταδίκη της άρρωστης μνήμης σε δίκη της πόλης.
Ελώδεις αρρωστημένοι μαύροι χρόνοι
θλιβερές μνήμες εμφιαλωμένοι πόνοι

Λαθρεπιβάτης του ζωηρού παρόντος.
Τροχιοδεικτικά τους ολέθρου και βρόντος.
Αρρωστημένες δέσμες φωτός τροχιάς ελλειπτικής.
Μέλλον ίσως μόνο στα εγχειρίδια γραμματικής.

Υψώθηκε στο τώρα και στο μετά μεσίστια σημαία .
Με το όπλο υπό μάλης, παρελαύνοντας στην προκυμαία
Παράθυρο του χρόνου οι μνήμες δορυάλωτες
θα κριθούν σε δικαστήριο εις θάνατον αιχμάλωτες.

**

Ποδηλάτης

Άσε να μπω στα όνειρα σου ως μικρός ποδηλάτης
ως απλός και μόνος του έρωτα σου ιχνηλάτης.
Θέλω να προχωρήσω στον ωκεανό της φαντασία σου.
Αναζητώ τον φάρο που λικνίζει αυτόν της δοξασίας σου

Ποδηλατώ πάντα μπρος, πάντα πιο θαρραλέος.
τη ανέγγιχτη πάλλευκη ψυχή σου αναζητώ με δέος
Κάθε προηγούμενο μέτρο που θα διανύσω
τους βρυγμούς των δαιμόνων αφήνω πίσω

Είσαι η υπεσχημένη ευοίωνη ευτυχία,
την ψυχή σου θεώρησα ως μόνιμη κατοικία.
Σε εσένα προσχωρώ και πλησιάζω
τη μορφή σου στην καρδιά μου χαράζω

Ας φαίνεσαι ως ομοίωση απείρου
είμαι ο μόνιμος ένοικος του ονείρου

ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ! Πρεσβυτέρα Καλυψώ Δημητριάδη

Έγδυσα τα πάντα / Μίλιος Κωνσταντίνος

 Έγδυσα τα πάντα

εκτός από τον εαυτό μου

και σου παραδόθηκα

γενναιόδωρος ακόμη και στο μοίρασμα

του εαυτού μου...