ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ / Γιώργος Αλεξανδρής

 

Σε περισπούδαστους καιρούς και εποχές δικαιωμένες
με συστάσεις, υποδείξεις, αναγκασμούς και απειλές,
εκεί όπου οι σκιές δογμάτων, ρητών και σοφιστείας
γίνονται τρόπος σπουδής και εφαρμόσιμης συνταγής
για μια εφήμερη προσδοκία και εντελλόμενη συμπεριφορά,
συνθέτουμε μια ρηχή και ασπούδαστη καθημερινότητα,
πρεσβεία στην ευπείθεια και συνύπαρξη στην ομοδοξία.

Με ανυπόκριτους λογισμούς και μνήμες προικισμένες,
στην αναρώτηση για τις συνήθειες και τις κοινές λατρείες,
στην ιστορία καταφεύγουμε διέξοδο κι απάντηση να βρούμε
σ’ αυτήν που έρευνας ιερείς ιχνηλάτισαν και βρήκαν
σε κώδικες βαθιά μυστικούς και πολυσέλιδες βιογραφίες,
ωραιοποιήσεις, μεταφορές, σχήματα και συμβολισμούς,
αιτιολογίες να έχουμε κι εμείς στους συμβιβασμούς μας.

Η πλουραλιστική συμβίωση ως εχέμυθη αναγνώριση
σε μια κοινωνία ασφαλή με συνείδηση του χρέους,
χωρίς κρησφύγετα αναγκών και καταφύγια επινοήσεων,
με ώριμες παραδοχές, συμφωνίες και αντιστίξεις,
μένει αποζήτησης μορφή και ανεπάρκειας ύστερη γραφή,
ακολουθία συμβατή με εύπεπτες ρήσεις και ευχολόγια
στους ήχους της παράδοσης και της αλληλουχίας.

Στης αυταρέσκειας την οίηση και την εγωπάθεια,
με συνέχεια και συνέπεια σε αναδρομές και επιδείξεις
και τον εφησυχασμό αποδοχή ασφάλειας και τάξης,
βρίσκουν επίκληση και στέγασμα αυτόκλητοι σωτήρες
ως μέντορες και ταγοί, επίδοξοι και σώφρονες ηγέτες,
με γαλαντόμες ρήτρες τιμής, ισότητας και δικαιοσύνης
την  απότοκη αγωνία μας σε σιωπή να φαλκιδέψουν.

              

ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ/ Παυλίδης Βασίλης

 

Αντίπαλός μου πάντα η λευκή σελίδα.
Ξέρω πως της αξίζουν άλλες λέξεις,
άλλα νοήματα, άλλη τέχνη.
Ξέρω πως της αξίζει μεγαλύτερο βάσανο,
περισσότερη αλήθεια.
Πόνος που δεν υποφέρεται
η αδυναμία μου ν’ ανταποκριθώ
στις δικαιολογημένες της απαιτήσεις.
Ανάξιος να διαβάσω τι μου γυρεύει
ακόμα και μια λευκή σελίδα.

ΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ΄/ Παυλίδης Βασίλης

 

Τείχη υψώνονται
Στων καιρών το γύρισμα
Κι αν ξέρεις πες
Ποιοι αληθινά οι μέσα
Και ποιοι άραγε οι έξω

Ρήγματα βαθαίνουν
Στης Ιστορίας την κλειστή στροφή
Κι αφού ξέρεις πες
Ποιοι τον ουρανό κοιτούν
Και ποιοι άραγε τον βούρκο

Ως ξεχωριστός
Τον κόσμο χώρισες

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2015 / Παυλίδης Βασίλης

 

Πόλη που ζεις βουβά, αμήχανα τον θάνατό σου
Των ανθρώπων οι αγάπες
Στοιβάζονται σε κάθε ζεστή από τη χρήση γωνιά
Κάθε μέρα ένα βήμα προς το τέλος
Μοίρα κοινή με το άμοιρο κοινό σου
Μήπως ο θάνατος δεν είναι για σένα;
Εσύ χάιδεψες κάθε έρωτα την ανάσα
Εσύ ποτίστηκες με κάθε αποχαιρετισμού το δάκρυ
Εσύ παρηγόρησες κάθε μοναξιάς την παραίτηση
Μήπως το τέλος δεν είναι για σένα;
Με υπομονή αγκάλιασες κάθε προσπάθεια
Να διεκδικήσουμε ύπαρξη στη δική σου ανυπαρξία
Το μέλλον σου ήρθε τώρα
Δεν το περίμενες
Μα για το μέλλον δεν είναι ποτέ νωρίς
Δεν είναι ποτέ αργά
Πόλη που και τη δική μου λαθραία ζωή δέχτηκες
Σου απευθύνομαι
Σου υποκλίνομαι

Δύο ποιήματα από το ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ του Βασίλη Ιωαννίδη

 

Και μη μου πεις

πως δεν σε ενημέρωσα,
πως δε σε πληροφόρησα
επαρκώς·
όλα στο χώμα επιστρέφουν,
εκεί τελειώνει το ταξίδι.
Από τον τάφο σου μιλώ,
μήνυμα- επιβεβαίωση
Σου στέλνω·
δυο λέξεις μόνο
προτού προλάβει και με λιώσει
η αποσύνθεση

/////

Τίποτε δεν συγκράτησε
η πόλη·
χείμαρρος ορμητικός
παρέσυρε τα πάντα.
Μόνος και ξένος
έμεινε
στο ίδιο του το σπίτι

Πέντε (5) ποιήματα από τον ΕΡΩΤΑ ΣΤΗ ΜΕΘΟΡΙΟ του Βασίλη Ιωαννίδη

 Κλαδιά

φορτωμένα ελιές
ο κόσμος σου`
ελαφρά τον τινάζεις
και γεμίζουν τα χέρια
καρπούς

*

Ρίζωσα
στα στήθη σου
πλουτίζω
απ’ το χυμό σου

*

Σαν τριαντάφυλλα
τα μάτια σου,
αιμάτινα`
όλο φωτιές

*

Κεριά που ανάβουνε
τα μάτια σου
τη νύχτα

*

Τα δυο σου μάτια
φάροι
που φωτίζουν
το σκοτάδι

Τρία μικρά ερωτικά του Βασίλη Ιωαννίδη

 Το βάραθρο να γίνει φως

πλατύσκαλο
στον κόρφο σου
να περπατήσω

...

Ανοίγουνε
τα φύλλα της καρδιάς σου
και με πνίγουν

...

Σα ναυαγός,
στο σκοτεινό σου βλέμμα
πέφτω

ΑΡΙΑΔΝΗ / Δασκαλάκης Βασίλης

 

Έρπω χωρίς μίτο
ομιχλώδης
ακόρεστος ιέραξ ή
θαλάσσιος ίππος
να φεύγω πάμφτωχος.

Όμως στη γλώσσα μου
η αγάπη έχει χρώμα μπλε
και φεύγω πάμφωτος.

Είμαι βαρκούλα στο γιαλό
και συ μεθάς με άστρα.

ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΚΟ / Δασκαλάκης Βασίλης

 

προσοχή κύριε, θα μείνετε στείρος
βγάλτε τη βέρα και
βάλτε στην καρδιά το ρουλεμάν
βαθιά αναπνοή
ύστερα στύσις
ανάρπαστοι και παραγωγικοί
δημόσιοι υπάλληλοι
κύριε Καρυωτάκη
δώστε τη σφαίρα
και εμείς αναλαμβάνουμε τα υπόλοιπα

να πάρεις παραπεμπτικό
σφραγίδα στρογγυλή στη γραμματεία

αθέλητος συνωστισμός
σε σκοτεινούς διαδρόμους
με τους πλασιέ εταιρειών
και τα ετοιμοπόλεμα
γραφεία τελετών

ΜΑΝΑ / Δασκαλάκης Βασίλης

 

όσο περνά ο χρόνος
κι οι μέρες κυλούν με ταχύτητα
μένει στην καρδιά ένα ημερολόγιο τοίχου
σκέφτομαι πόσοι ποιητές σε ύμνησαν
σε λάτρεψαν σε εξύψωσαν
τρομάζω με τον εαυτό μου
γιατί τάχα γράφω ποιήματα
(κι έναν στίχο για σένα δεν βρήκα)
κάποιοι λένε είναι καλά
κι άλλοι με λένε γραφικό
μα δε με νοιάζει μάνα
κοιτάζω τον χρόνο κατάματα και δεν μου λείπεις
κοιτάζω τον καθρέφτη και βλέπω τη μορφή σου
σε βλέπω
μαλλιά, χαμόγελο, μάτια, ίδια όλα
κλωνάρι σου είμαι