του Πέτρου Β. ΚΟΥΡΤΗ
Ω, αγέρωχα
βουνά της πατρίδας μου
Ω, Μάρτυρες
Με τις
ανοιχτές πληγές σας να στάζουν αίμα
Να
ανατριχιάζει η δόλια μου ψυχή
Σαν ρίχνει το
δακρυσμένο βλέμμα της
Νύχτες και
πρωινά
Στη μακάβρια
σιγαλιά του αίματος
Κι ας ακούει
τις κραυγές των παλικαριών
Αέρααααααα
παιδιάααααααααα!
Εκεί στα
εκατοντάδες μνημεία της δόξας
Ω, βουνά μου
αγέρωχα
Που η ακόρεστη
ψυχή μου
Δεν σας
χόρτασε ποτέ
Βάρβαροι και
ανάλγητοι δαίμονες
Σκόρπισαν την
άγρια κατεκνιά μπροστά μου
Με τους
σωρείτες πίσω μου να με σπρώχνουν
Στα Τάρταρα
του Άδει
Όπως τον
Ιαπετό
Και τώρα
υποκλίνομαι σε Σένα με δέος
Θεά μου
ξακουστή
Στο δόρυ σου
το αστραφτερό
Ολύμπια θεά
μου Αθηνά
Ω, θεά της
δόξας...…
Σωτήρα της
φυλής μου
Και ήρθε τώρα
η στιγμή
Ω, δοξασμένη
Και πάλι να
δοξάσεις το σπαθί σου
Όχι με αίμα
Με τις
διάσπαρτες Αμφιπόλεις που τυφλώνουν «τους τυφλούς...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου