Φωτιάδου Αρτεμίου Ελένη
θα κοιμάσαι ακόμα τόσο βαθιά
όταν εγώ δεν θα υπάρχω;
Θα κρατάς ακόμη το ίδιο πλευρό στο μαξιλάρι
σαν μικρή ανάπαυση του ονείρου σου
που το κουράσανε οι φωνές της μέρας;
Και λέω πως θα φύγω
τόσο λυπημένα όσο όταν ήρθα
όσο όταν δεν σε ήξερα
κι εσύ ίσως να μου φιλήσεις ξανά τα μαλλιά
μαζί με τον άνεμο
που θα μου παραδίδει τα όπλα του
για να φυσήξω ανάλαφρα και μόνη μες στο σύμπαν
Είναι λοιπόν ένα ταξίδι τόσο μικρό
Ίσα που προλαβαίνεις να χαϊδέψεις τα παιδιά τα όνειρα
κι εκείνα άξαφνα γερνούν σε μια ταινία τρόμου
αποστεωμένα, παραμορφωμένα , αγνώριστα
Εσύ στο τέλος περιμαζεύεις σημειώματα
αποκόμματα
τελείες κι ερωτηματικά
για το μεγάλο ερώτημα του Σύμπαντος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου