του Κωνσταντίνου Τάκη Τάγκαλου
Άφησα τα μάτια
σου, να με κοιτάζουν
μιλώντας με τη
γλώσσα της σιωπής
κι αυτά,
ανήθικα να με αγκαλιάζουν
χωρίς την
αίσθηση ντροπής!
Άφησα τις
σκέψεις σου να με τυλίγουν
σαν το σεντόνι
στο γυμνό κορμί
κι αυτές
ολόγυρα μου να μου δίνουν
άσβεστο το
πάθος σου και την ορμή
Άφησα τη
στιγμή να μιλήσει για σένα
και είχε τόσα
πολλά να μου πει
αυτά που δεν
ζήσαμε, χρόνια χαμένα
μοιάζουν με
δέντρο, που έχει κοπεί.
Άφησα τον
εαυτό μου να ταξιδέψει
μια νύχτα,
εκεί κάπου στο άπειρο
παρέα μαζί σου
να δραπετεύσει
κι ας πάρεις
το σώμα μου λάφυρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου