ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ

 Ρούλα Τριανταφύλλου

Ο ήλιος έδυσε σε πορφυρό ορίζοντα.

Κλείνω τα μάτια.

Όλα, μένουν ίδια. Πάντα ίδια.

Τα χρώματα της ίριδας, του γιασεμιού το άρωμα.

Ο αντίλαλος της πέτρας.

Το τραγούδι των γάργαρων πηγών.

Ίδια.

Στων δέντρων τα φυλλώματα το στροβίλισμα τ' ανέμου.

Η μυρωδιά της νοτισμένης γης.

Το κελάηδημα του σπίνου.

Ίδια.

Τα γέλια των παιδιών στα ξέγνοιαστα παιχνίδια.

Οι φωτιές του Αϊ Γιαννιού, οι στάλες τις βροχής στη στέγη.

Ίδια.

Του φεγγαριού τ ’ασημένιο φως καθρεφτίζεται στο κύμα.

Σεντόνι στρώνουν νυφικό στον ουρανό τ’ αστέρια.

Ίδια.

Θυμάμαι εσένα.

Και την αυγή… η αλήθεια.

Δεν είναι τραγούδι πια η ζωή.

Οι στίχοι αυτοί από ξεχασμένο παραμύθι.

Αλλά τα βράδια -σαν κλείσω τα μάτια-

αιχμάλωτη η καρδιά και η ψυχή παραμιλούν

σε χρώματα ήχους αρώματα.

Τα βράδια όλα μένουν ίδια.

Πάντα ίδια.