του Δημήτρη Λάγιου
Φώτα στη νύχτα τυφλώνουν την
καρδιά μου
ήχοι σπασμένοι την άσφαλτο
κυλούν
σκόνη καπνίζει πάνω απ’ τα
όνειρά μου
μαύρες κορδέλες κρεμάω στα
μαλλιά
και πάω για αλλού...
Ταξίδι στο βυθό στη χώρα των
ψυχών
θάλασσα σκοτεινή που με
φιλοξενεί
σαν φωτεινό νησί μέσα στην
κόλαση.
Ταξίδι στο άπειρο στη χώρα των
ψυχών
χορεύω θλιβερά στην επιφάνεια
τοπίο σε όνειρα θολά, παράνοια.
Φώτα στη νύχτα το πέρασμα
κλεισμένο
σκόρπιες ίριδες κομμάτια σίδερα
και σταυροπόδι μονάχη περιμένω
κάποιο φορτίο που δε θα `ρθει
ποτέ στην αγορά...
Τρύπια τα λόγια και μουγκά
που σου τρυπάνε την καρδιά
στο διάστημα λευκή γραμμή
που σ’ οδηγεί στην παρακμή.
Φωτιά στη νύχτα, απορώ πώς δε
μας είδες
σαν μαγνήτης μας τίναξες ψηλά
σπάσανε τζάμια γεμίσανε κηλίδες
κι όλα χαθήκανε σε θαυμαστή
απουσία,
όλα θολά...
Ταξίδι στο βυθό στη χώρα των
ψυχών
θάλασσα σκοτεινή που με
φιλοξενεί
σαν φωτεινό νησί μέσα στην
κόλαση.
Ταξίδι στο άπειρο στη χώρα των
ψυχών
χορεύω θλιβερά στην επιφάνεια
τοπίο σε όνειρα θολά, παράνοια.
Φώτα στη νύχτα προσπάθεια
τελευταία.
Μόλις που βλέπω, κάνω να σηκωθώ
μα ξαναπέφτω σε μια τροχιά
μοιραία
κι όλα γυρίζουν μ’ έναν
μηχανισμό εκρηκτικό.
Τρύπια τα λόγια και μουγκά
που σου τρυπάνε την καρδιά
στο διάστημα λευκή γραμμή
που σ’ οδηγεί στην παρακμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου