Έκλυση

Νόπη Χατζηιγνατιάδου 

Μίλησα,

πολύ σου μίλησα

για τους ψιθύρους των άγριων κυμάτων

για των δειλινών τ’ ακαθόριστα χρώματα

γι’ άχρονες ακτές, που ποτέ δε φτάσαμε

σου μίλησα

για όνειρα παιδιών,

που ποτέ δε θα μεγαλώσουν

για έρημους τόπους,

όπου συμβίωσα με λευκά περιστέρια,

σου μίλησα

για το συριστικό περπάτημα του αδηφάγου χρόνου

για το κόκκινο δέντρο που καλλιεργώ

σ’ ένα σύννεφο, δειλά, σου μίλησα

για τη ζωή σού μίλησα όσο για τον θάνατο

για την άραχλη κόλαση

για τον πόθο της λύτρωσης

πολύ σου μίλησα,

μάταια μίλησα,

σου μίλησα,

τόσο σου μίλησα, που πια φωνή δεν έχω