του Σαράντη Σπορίδη
............................................................................
Μέτρησα τα
ξερά φύλλα του χειμώνα,ένα-ένα.
Αυτά τα καφέ
και γκρίζα,
που χόρεψαν κι
αιωρήθηκαν σαν λαβωμένα πουλιά,
στην πνοή του
βοριά,την παγωμένη.
Άρπαξα
δυό-τρία
και δίπλα στο
αυτί μου τα έφερα,
θέλοντας να
ακούσω τι έχουν να μου πουν,
τι έχουν να
μου εξιστορήσουν από τα ταξίδια τους,
στου κόσμου τα
πέρατα.
.
Έπιασα ψες
κουβέντα με τα κύματα,
μόνος και
παγωμένος,στης ακροθαλασσιας τ' αχείλι.
Χίλια μύρια
μυστικά και ονείρατα μου ψιθύριζαν,
κρυφά κι
απόκρυφα,
ώσπου να
χαράξει ο ήλιος το καινούριο πρωί.
.
Ξάπλωσα δίπλα
στο τριζοβόλημα της φωτιάς.
Μίλησα με τις
φλόγες
που τα ξύλα
καταβρόχθιζαν με βιά.
Πόσα είχαν να
μου διηγηθούν από καταβολής του κόσμου!
Για πόσους
ήλιους και γαλαξίες,
που γεννήθηκαν
και πέθαναν,
για να
πεθάνουν και να ξαναγεννηθούν αμέτρητες φορές
απ'την αρχή...
.
Ξάπλωσα και
οσμίστηκα την ομίχλη,
ήπια την
βροχή΄
με το φεγγάρι
λούστηκα.
Στου πύρινου
ήλιου το τραγούδι χόρεψα,χορό πρωτοφανέρωτο.
Άηχο τραγούδι
με συνόδεψε,ύμνος στην πιο μεγάλη του Συμπάντου δύναμη:
την Σιωπή.
Την Σιωπή,που
είναι και κλάμμα,
και Κραυγή και
γέλιο κι οδυρμός,
και αλαλαγμός
πολέμου.
Του πάθους
βογγητό των Θείων Εραστών,
και μυκηθμός
πόνου,
και
αναστεναγμός της μοναξιάς,
και δάκρυ
αποχαιρετισμού,
και
γαμπριάτικο τραγούδι.
.
Είναι ο
Κοσμικός Ήχος,
ο μέγας,
που εντρυφεί
στην Σιωπή.
Βουητό και
νεκρική ησυχία.
Του Θεού το
πιο απόκρυφο μυστικό.
Το Άηχο
Τραγούδι,
εκείνο που
ψιθύρισαν τα χείλη Του,
το Σύμπαν όταν
πρωταντίκρυσε ιδρωμένος,
τσακισμένος
από της δημιουργίας τον κάματο.
.
Εκείνο το
τραγούδι τραγουδώ.
Που κρύβεται
στου αηδονιού το μέλισμα,
και στο
ουρλιαχτό του λύκου.
Στης θάλασσας
το βουητό,
στο τριζονιού
το ζουζούνισμα.
Στο
καρδιοχτύπι το τρελλό
όταν την
πρωταντίκρυσα.
Στο πρώτο
κλάμμα των παιδιών μου,
στο ατελείωτο
μουρμουρητό του βασανισμένου μου μυαλού.
.
Μεγας είσαι
Κύριε
που έπλασες
τον κόσμο,ένα Ναό της Σιωπής
γεμάτο από τραγούδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου