του Ιωάννη Πολέμη
Ποτέ δε θα
πειράξω
τα ζώα τα
καημένα·
μην τάχα σαν
εμένα,
κι εκείνα δεν
πονούν;
Θα τα χαϊδεύω
πάντα,
προστάτης τους
θα γίνω.
Ποτέ δεν θα τ’
αφήνω
στους δρόμους
να πεινούν.
Aν δεν μιλούν
κι εκείνα
κι ο λόγος αν
τους λείπει,
μήπως δεν
νιώθουν λύπη,
δεν νιώθουν
και χαρά;
Μήπως καρδιά
δεν έχουν,
στα στήθη τους
κρυμμένη,
που τη χαρά
προσμένει
κι αγάπη
λαχταρά;
Aκόμα κι όταν
βλέπω
πως τα
παιδεύουν άλλοι,
εγώ θα τρέχω
πάλι
με θάρρος
σταθερό,
θα προσπαθώ με
χάδια
τον πόνο τους
να γιάνω,
κι ό,τι μπορώ
θα κάνω
να τα παρηγορώ.
2 σχόλια:
Κρίμα κι άδικο να απουσιάζει από τα ποιήματα, έστω και σαν σχόλιο, η ωδή στον Βαγγέλη.
Τον αναγνωρίσιμο, ως εκ της διαφορετικότητάς του, επώνυμο guest star πάλαι ποτέ θρυλικής πλατείας, Σύμβολου αξέχαστης δημιουργικής, πολιτιστικής, καλλιτεχνικής Belle Epoque,
Τον εις μικρόν, ως εκ του κοινού dna, Διογένη, που, ολιγαρκέστερος περί τα χρειώδη, δε
διαθέτει καν ιδιόκτητο πιθάρι,
Τον δίκαιο οφθαλμό, ος τα πάνθ' ορά με κριτική στάση απέναντι στους θιασώτες της πλατείας· εκείνους τους αντικομφορμιστές, τους αρνητές, τους παραβάτες της -χτες και σήμερα, ίδιας κι όμοιας- ζωής των άλλων,
Τον αδέκαστο κριτή, κατακριτή και αυτού τούτου του χαρισματικού υμνωδού τραγουδοποιού.
Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι
...Στο Κολωνάκι, είναι ένας σκύλος - ο Βαγγέλης,
έξω απ' το everest - ή στη Λουκιανού...
...Το μάτι του, σ' ακολουθεί, θέλεις-δε θέλεις,
καθώς βυθίζεσαι, στο βίο που λες πως θέλεις -
για να ξεφύγεις, από τον βίο, από τον βίο του διπλανού...
...Κοιτάει τις γκόμενες, που θέλουν να πιαστούνε -
που καταφτάνουν, από χίλιες γειτονιές...
...Ντυμένες χρώματα, για να παραδοθούνε,
στο πρώτο μπράτσο, με φλεβίτσες που θα βρούνε -
στην πρώτη τσέπη, στην πρώτη τσέπη, που θα της λύνονται οι κλωστές...
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, που τον ξέρουν,
οι γκέη μόδιστροι, κι οι σέξι φθισικές...
Οι σιλουέτες, που στα εξώφυλλα, υποφέρουν -
κάτι σκιές, που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν -
και λένε "αγάπη μου", λεν "αγάπη μου", με ολόιδιες φωνές...
...Κοιτάει τ' αστέρια , ή πότε-πότε τα δεντράκια,
κοιτάει τα κάστανα, που καίνε στη φωτιά...
Κοιτάει τα λίγα, που απομείνανε, παιδάκια -
το συντριβάνι, τις καρδούλες στα παγκάκια -
τους καπουτσίνους, στα φλιτζανάκια, στα φλιτζανάκια - τα παγωτά...
Στο Κολωνάκι, είναι ένας σκύλος - ο Βαγγέλης,
που τελευταία, μόνο εμένα ακολουθεί...
...Όλο τον διώχνω - του φωνάζω, λέω, "τι θέλεις" -
μου λέει, "βυθίζεσαι, στον βίο που λες πως θέλεις",
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει, όπως κοιτούσες κάποτ' εσύ...
Φοίβος Δεληβοριάς
Και μελοποιημένη:
https://youtu.be/Btt_QAOXMMo?t=45
Σας ευχαριστούμε. ως εκ τούτου τώρα υπάρχει
Δημοσίευση σχολίου