Κάτω από μιά ψάθινη ομπρέλα

Κάτω από μιά ψάθινη ομπρέλα

που με προστατεύει πιότερο απ' τον Ήλιο

και πιο λίγο απ' τη βροχή,

έχω στοιβάξει τη Φτώχεια μου,

τους περίπλοκους στίχους μου,

και τις περασμένες μου Αγάπες!

Κάθε που ο Ήλιος

ανοίγει στο διψασμένο χώμα ρωγμές,

και κάθε που η βροχή λασπώνει τη Γη,

οι στίχοι μου είναι Πάντα Εκεί,

για να σφραγίσουν τις ώρες του Έρωτα,

για να δροσίσουν το Χώμα,

και για να στεγνώσουν τη Γη....

Κι Εγώ, Ανυπόδητος Πάντα,

διασχίζω το Χέρσο Χωράφι της ζωής

που είναι γεμάτο με αγκάθια,

ακολουθώντας Πιστά

τα χνάρια του Ανυπόληπτου Χρόνου,

μέσα από φαινόμενα Ανερμήνευτα,

εκτεθειμένος

πότε κάτω από τα καυτά αχτίδια του Ήλιου,

πότε σαν Έρμαιο στις βρόχινες κι αέρινες καταιγίδες,

πότε παίζοντας Γυμνός με το Πάλλευκο χιόνι,

και πότε κάτω απ' των Αστεριών και της Σελήνης

τα τρεμόφεγγα λυχνάρια.