Φοίβος Σταυρίδης
Καινούργιο
σπίτι, ποιος οδήγησε
το βήμα-μου σε
ξένη γη να σου μιλήσω
φορώντας στο
λαιμό την πέτρα απόγνωση
καθώς
πνιγμένος κυνηγός της ώριμης βροχής;
Καινούργιο
σπίτι, κοφτερό χορτάρι μοναξιάς
δένεις τον
τρύγο μυστικό στην άκρη του ματιού
όπως γρια σε
άβολο καιρό
που ταξιδεύει
όπου δεν αρκεί, πίσω σκορπίζοντας
νεκρές
εικόνες, βότσαλα: κλειδιά μορφών
αλλοτινών
κάποτε
παράπλεαν τη ζωή
μ’ ένα ρυθμό
ανεπανάληπτο.
Καινούργιο
σπίτι, οχιά-παράθυρο της διπλωμένης
πολιτείας
μην καρτεράς
το παραμύθι ν’ ανεβείς μέσα από
πόρτες
σφαλιχτές
π’ ανασκουμπώνουν
όνειρο ραβδί την περιφρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου