της Νεφέλη Ανδριανού
Είναι λόγος
σε πέτρινες
καρδιές
είναι
χαρμολύπη κάθε ψύχρα πια στο πρόσωπο.
Τα βήματα
γρήγορα σαν πλάνο ταινίας.
Το καταφύγιό
σου ,η σκέψη
κάθε νύχτα
πλάι στο τραπέζι.
Αμέτοχοι
ξετυλίγουμε εντάσεις
ξεφυλλίζουμε
το σίγουρο μέλλον
στύβοντας
προδοσίες .
Οι μεγάλες
ορχήστρες αποτέλειωσαν το ρόλο
τους στο
ξέσπεσμα ,οργή μιας θάλασσας.
Υποτάχτηκες
στο δροσερό ενδιάμεσο
τι δρόμο να
πάρεις ;
Βλέπεις πάνω
στα παλιά φθαρμένα ρούχα σου
πολυτέλειες
και αισθήματα ματαιόδοξων αρπαχτικών
πτηνών.
Ο χρόνος
ενθαρρύνει τις κοινωνικές αδικίες
ξεσκεπάζεσαι
απότομα
ο φθόνος
μεγαλώνει και βάφουμε στα μάτια μας πόλεμο.
Σε ποιο
Πουθενά προσηλώνεσαι ,
θαρρείς πως
υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω σου
να σε
αντέξουν;
Τη δόλια
καρδιά σου να ρωτήσεις
πως μπορεί και
σε ακούει.
Όταν οι αξίες
και ο σεβασμός μας
κάνει
διάλλειμα για να διαφημίσουμε αδυναμίες
τα όπλα μας.
Η ωραία
γιγάντια σφαίρα σε βάζει στη θέση της
παλάμης σου.
Είσαι μόνο ότι
καίγεται όμορφα μέσα σου.
Όταν στο νου
μου μου φέρνω την απομόνωση
είναι γιατί
κάποιοι θα βολευόντουσαν να με δαγκώνει
η τρέλλα.
Η υποκειμενική
.
Αντικειμενικά
εισέπνευσα στο συνειδητό
τι θέλουν να
περάσουν μέσα στον εγκέφαλο σου
ώστε να
παγώνουν τα πάντα όλο και πιο συχνά.
Από τη φυλακή
σε φυλακή.
Από φόβο σε
πυγμή.
Παλεύουμε.
Για συνθέσεις
.
Εκεί που
ακροβατεί το άπειρο μαζί με την ανάγκη
στροβιλίζονται ιδέες.
Αυτές σου να φοβούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου