του Στέφανου Ζυμπουλάκη
Θα ξανάρθω
σαν το καράβι
αλλαγμένο απ΄τις θάλασσες
μ΄ ένα μάτσο
φως
που μάζεψα απ΄
τον πόλεμο
(το ξέρω,
πως στην
καρδιά σου μέσα
ακούγεται η
φωνή μου
με λίγους
στίχους
που χτενίσανε
το θάνατο
και βάφτηκαν
με αίμα)
χωρίς πατρίδα
πια
χωρίς ταξίδια
και θα σου πω
στη γλώσσα των δακρύων.
Ιδού ο δρόμος
μας.
Ιδού η φυγή
μας.
Θ ακλάψεις.
Η εξορία
σκληρή μας περιμένει
να γιορτάσει
με το δάκρυ μας
Και τα παιδιά
σε ποιά ελιά ή
αντίσκοινο
θα
καταχωρηθούνε;
Απόψε ανάμεσά
μας τριγυρνά
λίγος Θεός
ακόμη
καθώς η
επίρροια του φωτός
ζεσταίνει τα
μάτια μας
και την καρδιά
μας.
Τώρα που
κράτησε ψηλά
τ΄ αμαξηλάτη
το κεφάλι
η ζωή θα πάρει
το νερό της βρύσης.
Θα βρει τη
μνήμη λιπαρή
σε δωρική
αλυσίδα
και μέσ΄ απ΄
τους διάφανους
ερωτισμούς του
"LIEBERSTRAUM"
μεδούλι ο
έρωτας, κι ολοταχώς
οι μέλισσες
μαδάνε τους βλαστούς.
Θα ξανάρθω
σαν το καράβι
αλλαγμένο απ΄ τις θάλασσες
μ΄ ένα μάτσο
φως
που μάζεψα απ΄
τον πόλεμο
κι απ΄ την αρχή
θα βάλεις με
τα χέρια σου πηλό
να ξανακτίσεις
τη φωλιά σου
καθώς
αλλιώτικο το φως
θα χώνεται για
βλάστηση στη γη
καθώς στο χώμα
θα φυτρώνουν
οι καρδιές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου