Το άδειο σπίτι

Σπύρος Τζουβέλης

Μνήμη Ντίνου και Ελένης

Αυτός που τους χτύπησε την πόρτα

δεν ήταν ένας συνηθισμένος επισκέπτης

ήταν αυτός που αδειάζει τα σπίτια

από τη σκιά των ανθρώπων.

Τον βάλαν μέσα και τον κέρασαν γλυκό

ύστερα τους πήρε από το χέρι κι έφυγαν.

Κι όλα τα πράγματα του σπιτιού, όλα τα έπιπλα

στη θέση τους έμειναν όπως ήταν.

Δεν είναι αλήθεια ότι αναπολούν ή λυπούνται,

δεν έχουν αισθήματα όπως φαντάζονται μερικοί,

τα πράγματα είναι πράγματα, τίποτε άλλο.

Απλά, οι πολυθρόνες δείχνουν μάταιες

χωρίς να τις βουλιάζει ανθρώπινο σώμα

το τραπέζι άχρηστο χωρίς φαγητά

ο υπολογιστής δεν ανοίγει μοναχός του

κοιτάζουν στο κενό οι φωτογραφίες

και το ψυγείο χάσκει με την πόρτα του ανοιχτή.

Τα πράγματα δέχονται τη σκόνη στο ημίφως

δεν κάνουν τίποτε να τη διώξουν

δεν ξέρουν να κάνουν τίποτε άλλο

χωρίς την πνοή των ανθρώπων τους

που έφυγαν ξαφνικά κι απροσδόκητα

δίχως ν’ αφήσουνε σημείωμα ότι επιστρέφουν