αυτό ήταν όλο
και μια αλήθεια που ποτέ δεν είπαμε.
Καράβι σ' άγονη γραμμή
μέσα στο κύμα
μπροστά μας βράχια που δεν είδαμε.
θα τριγυρνάμε μοναχοί στα όνειρα μας,
θα είναι βράδια που τ' αδιέξοδα
θα σβήσουν τα φεγγάρια της καρδιά μας.
θα σε θυμίζει
κι η νοσταλγία θα κυλάει μέσα στο αίμα.
Τ' αστέρια πήρανε φωτιά
και στάχτη γίνανε
τίποτα τώρα δεν είναι σαν και σένα.
κλειστά παράθυρα
και τα σεντόνια παγωμένα στο κρεβάτι.
Μια μουσική ψιθυριστά
που λέει γλυκόλογα
άδεια η ζωή χωρίς συνεπιβάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου