Το πατρικό το σπίτι μου νοστάλγησα να δω
Με την ψηλή την όμορφη πράσινη ακακία
Ξεκίνησα αργά- αργά και πήρα το στρατί
Μα άντ’ αυτού αντίκρισα μια πολυκατοικία
Ένα στενόμακρο κουτί φτιαγμένο από μπετόν
Καγκελωτά μικρά στενά άχαρα μπαλκονάκια
Που πίσω του σαν να ‘τανε μέσα σε φυλακή
Με κοίταζαν δύο όμορφα, δύο παιδικά ματάκια
Πριν κάποια χρόνια σε αυτή την ίδια γειτονιά
Έζησα εγώ σαν να ‘μουνα ελεύθερο πουλάκι
Μα συ μικρό μου χωρίς καν να νιώθεις τώρα ζεις
Φυλακισμένο δυστυχώς μες σε χρυσό κλουβάκι
Εμένα τα παιχνίδια μου με χώμα και νερό
Σκάβαμε με τους φίλους μου φτιάχναμε λακουβάκια
Κυλιόμαστε και τρέχαμε σαν παίζαμε κρυφτό
Στις γύρω αλάνες ,στις αυλές, στα πίσω τα σοκάκια
Εσένα τα παιχνίδια σου πολλά και ζηλευτά
Μπορεί να είναι ακριβά μα δεν θα καταφέρουν
Να σου γεμίσουν το κενό της μοναξιάς που ζεις
Αυτής που εγώ δεν έζησα, μ’ όσα κι αν σου προσφέρουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου