 |
ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
Στου Πλάτωνος τις φτωχογειτονιές,
ψάχνω να σ' έβρω στα παλιά.
Τότε, χωρίς του καυσαέριου τις βρομιές,
με περισσή χαρά,και δίχως μοναξιά.
Μες του μυαλού την εταζέρα,
ακουμπισμένες αναμνήσεις μου σωρό.
Σαν το παλιό τσιγάρο μες την ταμπακιέρα,
σαν τον αλκοολικό που σέρνει θάνατο αργό.
Στης Λεβιδίου την οδό που σε γυρεύω,
σ' αυτό τον δρόμο παιχνιδιού και ξεγνοιασιάς,
σε άδεια πίστα νιώθω τώρα να χορεύω
μπροστά στην πόρτα,της γιαγιάς της Αθηνάς.
Πενήντα χρόνια τώρα είναι αφημένα,
της εφηβείας μου κρυμμένα μυστικά,
χρόνια φτωχά,με την ορφάνια εστεμμένα,
και την ελπίδα να φωλιάζει πιο βαθιά.
Σαν μιας ταινίας τις σκηνές έχω μπροστά μου,
ρόλους που έπαιξα του πρωταγωνιστή.
Μία φωνή ακούω μέσα στην καρδιά μου
να λέει,στην αγκαλιά του ονείρου έχεις κοιμηθεί.
ΤΣΙΓΓΑΝΑ
Τσιγγάνας λόγια έχω να θυμάμαι,
του πεπρωμένου μου στο χέρι μαντεψιές.
Αλίμονο,μη βγουν αληθινά φοβάμαι
για της ζωής τις πόρτες τις κλειστές.
Της μοίρας τα χαστούκια λέει θα 'ναι
σαν τρικυμίας κύματα ψηλά,
πως οι χαρές στα δάκρυα κολυμπάνε
και αγκαθωτός σταυρός θα με τρυπά.
Τσιγγάνας λόγια θέλω να ξεχάσω,
να πυρπολήσω κάθε μαντεψιά,
με ανάθεμα και στάχτη να σκεπάσω
της φαντασίας της τερτίπια και ψευτιά.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Πέταξα όλα τα παλιά μου ρούχα,
πέταξα έπιπλα,ενθύμια παλιά,
φωτογραφίες σε κορνίζες που'χα,
τις αναμνήσεις,πώς να τις πετάξω ξαφνικά;
Της λήθης την αρρώστια ήθελα να 'χα
αυτή που λένε πως δεν έχει γιατρειά,
που μια γραμμή τραβάς κι όλα ξεχνιούνται τάχα,
και το μελάνι απ'το στυλό,το ρίχνεις στη φωτιά.
Έτσι νομίζεις ξεχασμένα τα'χεις όλα,
και μες της λήθης διαδρόμους περπατάς,
πως καταστράφηκαν σε μία καραμπόλα,
και όμως,πάλι σαν τα μάτια της ζητάς.
Όταν η δύναμη του έρωτα μιλάει,
ούτε αρρώστια,ούτε λήθη αποζητά.
Σε κάθε σκέψη θλιβερά χαμογελάει,
τις αναμνήσεις,πώς να τις πετάξεις ξαφνικά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου