Μη χύνεις άλλα δάκρυα
Κανείς δε σε λυπάται
Οι πιο πολλοί συνήθισαν
Βλέποντας πεινασμένους
Κουρελιασμένους και άρρωστους
Στους κάδους κρεμασμένους
Με το κεφάλι βαϊστό
Τα πόδια λυγισμένα
Μόνον για λίγο φαγητό
Από κάποιους πεταγμένα.
Χιλιάδες, στα δόντια την ψυχή
Κρατούνε χρόνια τώρα
Κάτω απ’ την άγρια απειλή
Των ΞΕΝΩΝ, το λένε φόρα
Και ας ψάχνουν χρόνια για δουλειά
Παντού σ’ όλη τη χώρα,
Μα ποιος όμως να τους λυπηθεί
Είδες ποτέ ΤΖΙΧΑΝΙΣΤΗ
Να στρώσει κάτω λογική…;!
Απ’ της Ελλάδος το ΦΟΝΙΑ
Απ’ τα δικά του τα δεσμά
Απ’ την ψυχή του σατανά
Χωρίς αισθήσεις κι ανθρωπιά
Τον ατίθασο, τον απηνή
Στα δάκρυα τα δικά σου
Μη ελπίζεις φίλε μου
Μόνον στη ΛΕΒΕΝΤΙΑ σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου