Συγκομιδή της μοναξιάς: Ποιητική Συλλογή του Γεωργίου Στογιαννίδη εκδοθείσα το 1952

Τροπάρια 

6

Χωρίς να κοιταχτεί μες στο φεγγάρι
χωρίς να γνωριστεί μέσα στην ώρα
σηκώνοντας στην όχθη τη φωνή της
αφήνει τ' ανεξάντλητα πουλιά.

Λευκή σαν ψίχα γιασεμιού
πλέει δροσερή μες στην αγάπη.

Απλή ξυπνάει τα φλάουτα
σα μια γιορτή
χωρίς μι' αχτίδα να λεκιάζει την καρδιά της
τον ύπνο της ν' αργεί.

Ανοίγει την πιο διάφανη στιγμή
ρίγος ξανθό του ανήσυχου νερού,
σπουργίτι του πρωινού που ξεσηκώνει
τη λιτανεία των σημάντρων μες στο φως.

11
Και τώρα που τριζοβολούν τα κόκαλα του ανέμου
που βρέχει σάπια φύλλα και καπνό μες στα μαλλιά μου
μπορώ να σε σκέφτομαι.

Μπορώ να σου μιλώ με τη γλώσσα της άγνωστης νύχτας
που ανάβει χίλιες δυο φωτιές στα σώματα της πίκρας
να σε ποθώ με τη σιωπή του πεινασμένου σκύλου.

Μπορώ να έρχομαι τις νύχτες
όπως χιλιάδες χρόνια πριν
με τη σκάλα και το άνθος μου
με το τραγούδι ή με το ξίφος.

Μπορώ ν' αλλάξω τρυφερά
σαν ένα βρέφος την καρδιά μου
σαν ένα γιασεμί να πλημμυρίσω ευωδιά
να πετάξω από επάνω μου
την έξυπνη πανοπλία
τώρα
που ένα ένα περνούν απ' τα μάτια μου
έτοιμα να με συγχωρήσουν
όλες μου οι κακίες και τα σφάλματα.