Χίμαιρες / Κώστας Ψαράκης

Αχ αυτοί οι έρωτες με τις παράξενες γυναίκες των ονείρων .
που δεν ειναι ούτε οι παλιές μας φιλενάδες
ούτε οι καινούργιες γνωριμίες
ουτε γυναίκες που γεράσαμε μαζύ , ούτε φευγαλέες συναντήσεις 
αλλά πολλές απ αυτές μαζί σ ένα πρόσωπο .
Χίμαιρες , ακόμα πιο ακαταμάχητες απο τις συνιστώσες τους
σε μή αναμενόμενες συνθέσεις , άλλες σε κάθε όνειρο
όπως τ' αρώματα.

Και πάντα στα παράξενα σπίτια των ονείρων .

Εκείνο το ερημικό στον λόφο που καταλήγει σε μιά σπηλιά
που βλέπει το πέλαγος
με την αίσθηση ενός σκοτεινού μυστικού

ή το άλλο με τ' ατέλειωτα ετοιμόρροπα δωμάτια
και τις αναπάντεχες ερημικές αυλές
όπου περιδιαβαίνει ανενόχλητος πια ο αρχαίος χρόνος ...

και πάντα , πάνω από τις δυνάμεις μας κάθε αντίσταση
και πάντα να αντιφεγγίζουν σαν του μαχαιριού το δίκοπο λεπίδι
οι δυό της αμαρτίας όψεις
η ηδονή και η οδύνη .