Κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες
με ρήμαξαν…
Καθώς ο αέρας παρέσερνε ανελέητα
κάθε ελπίδα ζωής,
και η βροχή μούσκευε
ως το κόκαλο
όλα τα μισά
κι απροστάτευτα όνειρα
που τριγυρνούσαν
πάνω στα κεραμίδια του σπιτιού…
Μα φοβόμουν τόσο πολύ
ν’ ανοίξω το παράθυρο…
έτσι κάθε βράδυ από τότε
γίνομαι συνένοχη
σ’ ένα στυγερό έγκλημα…
παίρνω μέρος
σ’ έναν φόνο εκ προμελέτης…
χωρίς πτώμα…
χωρίς κανένα ίχνος αίματος…
με τόπο εγκλήματος
την ίδια μου την ψυχή…
Μα η δικαιοσύνη τυφλή
δεν μπορεί καμία καταδίκη
να μου δώσει…
ούτε καν ως τιμωρία
δεν φτάνει μια θανατική ποινή…
το φριχτό έγκλημά μου
συνεχίζω αμετανόητη
μέχρι να σπάσουν τα κεραμίδια
και πάψουν πια να ακούγονται
τα βήματα…
ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου