Έλλη Φεγγίδου
Σα μια πληγή που αιώνια ματώνει
που αρκεί ένας μικρός κόκκος αλάτι
για να σε κάνει να κλαις από πόνο
Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν τόσο εύκολα,
όσο θέλουν αυτοί ή οι γύρω τους να πιστεύουν
συχνά, σκάβουν ένα λάκκο
στην πίσω αυλή του μυαλού τους
και σωριάζουν όπως-όπως το άχρηστο υλικό.
Και κάποιες νύχτες,
που τους πνίγει το πολύ σκοτάδι,
τα λόγια, οι υποσχέσεις,
ξεντύνονται αργά,
ξαπλώνουν απαλά στο κρεβάτι,
φέρνουν το σεντόνι μέχρι τα αυτιά
και βάζουν σα μικρά παιδιά τα κλάματα.
Όταν φτάνει το πρωί,
δε μένει χώρος για τέτοιες ανόητες σκέψεις.
Τους κυνηγά η ζωή
και η πούδρα σβήνει με τα δάκρυα.
Απόψε, δε θά ‘χει φεγγάρι
Θα βγω να περπατήσω
καπνίζοντας τη μοναξιά μου.
Θα στέκομαι κάτω από κολόνες της ΔΕΗ,
από φωτεινές επιγραφές πολυκαταστημάτων,
θα χαιρετώ περαστικούς,
θα κοιτώ συχνά το ρολόι,
σαν κάτι να περιμένω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου