Εικασία / Αθανασάκης Ευστράτιος

Τόσα χρόνια στον κήπο μας
δε χαρήκαμε δυο λουλούδια ανθισμένα.

Σαν οι ψυχές μας αναιδείς για χρόνια
μαραμένες να κάθονται στο έδαφος
καταπράσινες με δηλητήριο αιώνια
σαν ο σκοπός τους παραμένει άταφος.

Ποιος ξέρει το καημένο
πόσες πίκρες μέσα του κρατά;
κι ούτε κουβέντα το ευλογημένο
μία σε μας δε μαρτυρά.

Ίσως ούτε το ίδιο να μην ξέρει,
ίσως γι’ αυτό να τα ‘χει χάσει εντελώς.
Κι ακόμη περιβόητο το ρητό στέκει,
είναι διαβόητος ο σκευωρός:

όλα απ’ το χώμα γεννιούνται
κι όλα στο χώμα επιστρέφουν.