Λες και αυτή ήταν η μοίρα σου…
σαν κάποιος να έδωσε την πιο βαριά κατάρα…
να μην βρεθεί τίποτα και κανείς ποτέ
σ’ αυτόν τον κόσμο…
να εξημερώσει την ψυχή σου …
παρά μονάχα ο θάνατος…
στερνή ώρα και μοιάζει τώρα ,
χαμένη χώρα
η χώρα των δακρύων σου…
άγνωστη ανέκαθεν
έρημη από συμπόνιες και παρηγόριες…
ακατοίκητη
από συγνώμες και αφέσεις αμαρτιών…
στους δρόμους των ονείρων σου
πάνω σε πόθους ανέλπιστους
σκόνταφταν πάντα όλα τα θαύματα…
κι όλη η πίστη σου γινόταν
μία κοφτερή λεπίδα
που χαράκωνε και μάτωνε όλα τα χρόνια σου…
ακόμη και τώρα η παγωνιά της θλίψης σου
δεν λέει να σ’ αφήσει
να χαρείς το παγωμένο χέρι του θανάτου
να αγγίζει το κορμί σου…
σε ακολουθεί ως την τελευταία στιγμή
στερώντας σου την λύτρωση...
να εξημερωθεί επιτέλους η ψυχή σου…
ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου