Όνειρο του Ιωάννη Μαλτέζου

Σ’ ένοιωσα αναδεύτηκες κάτω από το στρώμα
κι είπες δειλά : ξημέρωσε, θα πρέπει πια να φύγω,
στα βιαστικά χαϊδεύτηκες, με το δικό μου σώμα
που προς στιγμή φανέρωσε, τον παθιασμένο τρύγο,

αυτόν εκειού του έρωτα της νύχτας που ‘χε φύγει
κι είπα μόνον: Αγάπη μου, ψιθυριστά στο στόμα,
με πάθεια ανημέρωτα, που το φιλί τυλίγει,
ώ θηλυκέ Σατράπη μου, δεν χόρτασα ακόμα……

Κι εσύ γλυκά ναζιάρικα, μου ‘πες: ξανά το βράδυ,
κι άφησες πίσω τ’ άρωμα, της κοσμικής σου αύρας,
μαζί μου παιχνιδιάρικα, να μ’ ακουμπά σα χάδι,
ερωτικό καπάρωμα, των πάθειων μας της λαύρας…..

Κι ως έφυγες απόμεινα, μονάχος με την σκέψη,
πως ήσουν μόνον όνειρο, η μέρα που ‘χε διώξει,
κι όσο κι αν σε θυμόμουνα, σε είχε ήδη κλέψει,
μα η καρδιά μου κι όνειρο, πάλι θα σε μαζώξει…