Σπύρος Κοκκίνης
Η νύχτα σκέπασε το δωμάτιο. Διαδοχικά, όπως
τα τρένα που καταπίνει ο κάμπος. Αδιέξοδοι
διάδρομοι, κύκλοι επιθυμίας. Κι η προσδοκία
της απόλαυσης στα μαύρα, ωσάν κάρβουνα, μάτια.
Ακόμα κι όταν δεν μπορώ να τη φτάσω η φωνή
με πλησιάζει. Οι τοίχοι γεμίζουν ζωγραφιές:
Μαλλιά που αχνίζουν όπως τα ρουθούνια τών
αλόγων στον ιππόδρομο. Μουσκεμένα σώματα
ωσάν λιβάδια. Βλέμματα γλυκά και φρέσκα ωσάν
κανέλα.
Αναπνέω την τρυφερή θάλασσα του ευβοϊκού,
γυμνή σταρένια κοιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου