μ’ ανακατεύουν
Ποιάν ιδιοτέλεια μου κεντούν
που την ξεχνώ
και ποιά υποταγή
Συλλογιέμαι πόσο αίμα θέλει
να γίνει πάλι τούτη η ζύμη
Πόσα μανίκια ανασηκωμένα
κάτω απ’ τα πεύκα κι ιστορούν
χαμένα στους κάμπους τους άδειους
μες στα ξερόχορτα
Φωνές που συντροφεύουν τον άνεμο
Κορμιά που πέρασαν, δυνατά
με τα σφυρά τους άτρωτα
με τον τρόπο που έμαθα
με το φόβο του νου που κινδυνεύει
κι ασάλευτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου