του Απόστολου Θηβαίου
Φύγανε νωρίς
το μεσημέρι από το Ιπποκράτειο. Ήταν συντριμένοι. Οι ιατροί είπαν θα πεθάνει,
δίχως άλλο. Λοιπόν, πεθαίνουν οι ιδέες και τα εμβλήματα, αποφασίσαμε και
τραβήξαμε για το λόφο του αστεροσκοπείου.
Σκόρπιοι, σαν
δραπέτες σηκωνόμαστε πάνω από τα χορτάρια, πλεγμένοι μες στα κλαδιά σαν τους
μάγους, ανηφορίζουμε το λόφο. Ερωτευόμαστε και ύστερα επιστρέφουμε στα σπίτια
μας. Χωρισμένοι, τραβούμε για τα δώματα. Άλλος στο διαμέρισμα πάνω απ΄το
λαμπαδοπωλείο, η Κλειώ στο νεοκλασσικό της Αμφίσσης. Ένας κατοικεί τα υπόγεια
εδώ και αιώνες. Τόσες καρδιές σπασμένες τους δρόμους, στο τέλος της μέρας.
Τ΄όμορφο απόγευμα, την προοπτική του αστεροσκοπείου, τους έρωτες κανείς δεν
τους θυμάται πια.
Διέρρευσε πως
κάποιοι έμειναν στους λόφους. Όλοι αυτοί είναι από χέρι χαμένοι. Η Κλειώ θα
ταξιδέψει για την Αλεξάνδρεια δίχως αποχαιρετισμούς. Με το πλοίο Πελοπόνησος.
Τόση κούραση, τόσους έρωτες και απώλειες η Αιγυπτία Κλειώ. Τέτοια σώματα και
τέτοιες μάχες στους δρόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου