του Χρήστου Τουμανίδη
Ένα ποίημα να γράψω μου ζήτησαν
για την επίγεια Κόλαση.
Που την είπαν: Λωρίδα της Γάζας.
Που την λένε: Ναχάλ, Ερέζ και Τζενίν.
…
Εκεί,
στη Μέση Ανατολή των δακρύων
διαρκώς.
…
Ένα ποίημα –κραυγή προσπάθησα να γράψω
και ύπνο από τότε δεν έχω.
Δεν έχω δάκρυα. Μήτε φωνή.
…
Τι ποίημα να γράψω λοιπόν,
για έναν ανειρήνευτο κόσμο.
…
Οι στάχτες είναι η μνήμη μας,
η χθεσινή και η αυριανή μας λάμψη.
…
Άνθρωποι αμίλητοι. Ή αγάλματα που μιλούν; …….
Σε σπίτια δίχως ουρανό, θα βρουν γωνιά,
για να προσευχηθούνε.
….
Πέφτουμε στο κρεβάτι του Προκρούστη
Κοιμόμαστε ή καιγόμαστε, μες στις αυριανές φωτιές
μας.
….
Στην Παλαιστίνη.
Μέσα στις συμφορές της.
Εκεί θα με βρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου