της Ελένης Δημητριάδου- Εφραιμίδου
Το δάσος που
περνάμε είναι σιωπηλό.
Αλλόκοτη είναι
αυτή η διαδρομή.
Κανείς δε
μιλάει.
Τα χέρια μας,
αν και ελεύθερα,
κρεμασμένα
είναι
σε κορμούς
γυμνούς.
Περνάμε
ανάμεσα από Αχαιούς νεκρούς
που έχασαν τη
γλώσσα δίχως μάχη.
Βουλιάζει
δίπλα τους ένα ποτάμι
από λασπόνερα
και σαπισμένα προσωπεία.
Αυτό
περίμεναν.
Τον σκοτεινό
Αχέροντα οι Δωριείς.
Αυτό το κέρμα
υποταγής για να νικήσουν.
Και κανένας
Μένιππος* πια ν' αντισταθεί.
Τι Τυρταίος,
τι Αρχίλοχος,
δεν είμαστε
για Ελεγείες και Θούρια.
Μετά από κάθε
παρακμή,
έρχονται οι
ξυλοκόποι.
Άξεστα
αρπάζουν, άξεστα μιλούν.
Τα δέντρα
γίνονται κάρβουνο
και παύει το
μυστήριο για κάθε ψυχή.
Δεν ξέρω αν
χρειάζεται τώρα μια Αντιγόνη
που να
συγχωρεί έναν προδότη αδελφό
ή μια Μαρία
Νεφέλη να επαναστατεί.
Δεν ξέρω καν
αν μες σε τούτο το κενό
μπορείς με
λέξεις να ελπίζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου