ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ

του Σταύρου Κανονίδη 

Τα στραγγίσαμεν όλα , αράδα αράδα ,

τα ποτήρια που κέρναγεν η μοίρα ,

άπονη αφέντρα . Τη χρυσή πορφύρα ,

κουρέλι αχνό , στων πόνων την κοιλάδα ,

στρίγγλα ατσιγγάνα ξέσυρε η ψυχή μας .

Της Βαβυλώνας κλάψαμε το κλάμα

το άπρεπο, με το τάμα προς το θάμα

του λυτρωμού αγναντεύοντας , στη γη μας .

Πλέξαμε τα στεφάνια όλα του ονείρου .

Και να , στηλώθηκες ορθή , στο χέρι

σφίγγοντας του θυμού σου το μαχαίρι .

Κι απ’ το αίμα της θυσίας – άγιου μύρου

σπονδή ιερή – ω μάννα Ελλάδα , νέα ,

νικήτρα ξαναβλάστησε η Ιδέα .