Οι μεγάλες αντάρες

 Μαρία Αλμπανίδου

Ποιος αγέρας σε πήρε μακριά μου

και σε άφησε σε χολωμένα λιβάδια

γεμάτα μνησίκακα και αφηνιασμένα άλογα;

Ποιον καβαλάρη πήρες στο κατώπι

και τράβηξες μαζί του;

Ποιες φωνές άκουσες να λαλούν από μακριά

και τις ακολούθησες;

Ποιες αρματωσιές φορτώθηκες

στο ταξίδι για το πεπρωμένο;

΄Εχωσες τα δυο σου δάχτυλα στο χώμα

κι έβγαλες δυο μεγάλα φτερά

σαν αυτά των αγγέλων.

Και τα στήριξες στην άμμο

στα πετρώματα

στα δέντρα

στις φυλλωσιές

στα κλωνάρια.

΄Εχασκαν τα πουλιά

έχασκαν τα τοπία.

΄Εχασκα κι εγώ.

Μετεωρίστηκα για λίγο

μεταξύ κενού και μνήμης

και μετά επανήλθα.

΄Εχασα για λίγο τις αισθήσεις μου

και μετά ξαναγύρισα στα πεπραγμένα.

Δυο μάτια με διακατείχαν

κι αυτά γεμάτα απόγνωση.

Γεμάτη εικόνες

καρτερούσα δυο θραύσματα αγάπης

μέσα στους μεγάλους ύπνους.

Θανάτους κι ωκεανούς είδα

και μεγάλωσα σε ξένες πόρτες

αγκαλιά μ΄έναν άγγελο.

Πέρασαν οι μέρες

πέρασαν οι νύχτες

κι ήρθαν οι μεγάλοι θυμοί

οι μεγάλες αντάρες.

Πόσες ευχές

και πόσες απουσίες

μετράμε μέχρι να ξαναβρεθούμε;