ΤΟΥ ΜΕΛΙΤΟΣ / Μέλπω Γρυπάρη

              

Χώματα  είναι  -- τί  ήτανε;  -- της  θάλασσας  τα  τείχη

Χωθήκανε  στο  μάτι  μου, μαλώνουνε  εκεί  μέσα , ο  Κίσσαβος  και  ο  Όλυμπος 

πληθαίνουνε   --  η  αγέλη  τους   -- ξεχύνονται   , τι  κλαίω;  Τα  αχώριστα  ,

τα  αντικρυστά ,τα  φαντασμένα ,  τα  φτυστά

 Του  ενός  τα  χιόνια , του  αλλουνού . 

                                                      ΔΎΟ 

                                                     Ας  το  πούμε  ΔΎΟ

                Ύψος και  βάθος ΔΎΟ  βουνά . Ο πόλεμος

                και  τα  πουλάκια  απ'  τα  κλαδιά

                τα  μ’  ένα  σμπάρο  ΔΎΟ . Ο  χρόνος  και   ο  ουρανός

Τα  αίματα , τα  λάφυρα , τα  λύτρα,  αυτός 

Ο  άνεμος   και  ο  αντίλαλος  --αχ! Να  σβηστώ !  -ζευγάρι , ο  καημός  -Ένα  ταξίδι 

εμείς  μαζί  -

Του  ενός  το  μέλι , του  αλλουνού

το  γάλα  , αϊ!  το  κρασί  της  φοινικιάς 

                      «Του  μέλιτος!»  -- η  μάννα  μου - ο  ζήλος  της, «του  μέλιτος,» το  ξέρει  αυτή,

τρισάγιο  το  βουνό  ,προλόγισμα  και  γύρισμα - Αν  βουληθώ , αν  βουληθώ ,

το  πολυφονικό  , ρόδα  και  κρίνα  το  βουβό  -- χαλάσματα  φαντάσματα -  βουνό , το  αλογάριαστο 

κεράκι  αναμμένο

το  πλένει  , το  στολίζει   --φανατική . Εκεί  να  δεις  η  ρήτρα  

                                     Απέξω  απ' τον  καιρό  

                                    με  τον  κανένα  πάρθηκε (δεν  με  γελάει  εμένα)

γι’  αυτόνε  μένει  απέξω 

συνέχεια  στο  ξάγναντο  -  του  δόλου  το  υφαντό

                                        Αχ  μάννα , ναι , του  μέλιτος

χώματα  κλαίω  ο  τυφλός  --μαντεύω

Το  εξώφθαλμο , αυτό  που  βγάζει  μάτι

                                        Δυο  μαύρες  πέτρες  βλέπω

                      ήτανε  είναι  κι  έρχονται  Από  το  μονοπάτι 

                                                   ΔΎΟ

                                                  Ας  το  πούμε  ΔΎΟ . Ο  απρίλης  με  τον  έρωτα 

          Κορφές χαράδρες  ΔΎΟ   βουνά  --

ανοιγοκλείνουνε . Πολλές  φωνές –χορός –αντικρυστά

βλέπω πονώ τον  μόχθο   τους  --αργά  χωρίζουνε , σμίγουν  με  κρότο

 τα  κρύα  νερά  τα  κρύσταλλα ,  και  τα λευκά  μας  τα  λινά  και 

                               το  λιανό

                               το  λυγισμένο   λουλουδάκι  το  κορμί ,

                               το  λουλουδάκι   το  γαλάζο   --εμείς  μαζί  -

                               ακούω  κουπιά

και  βλέπω  το  κρεββάτι – o  Άξενος  Πόντος  και  η  καλή μας τύχη   

        συναρμογή  από  δρυς  και  πεύκα  το  κρεββάτι , ανάλαφρο  , βαθύ  βαθύ  και

                                κάτω  απ'  την  καρίνα  η  οξυά