ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΓΑΠΗΣ

Ιουλία Κορμεντζά

Α, λαμπερό της φαντασίας λαμπερό πουλί!

Τότε που σε ηλιόφωτο ψηλό-πέταγες ουρανό

στον κόρφο του ώσπου να μάθεις το κρύφιο μυστικό

πώς τ’ όνειρο ζωντανεύει στης γης την ζωή,

στα νύχια σαν έπαιρνες φωτός στάλες

και θεμέλιο τις έριχνες σ’ άλλων ψυχών τα κατώγεια,

πόσο χαιρόσουν σαν γίνονταν οι σκάλες

για να σκαρφαλώνουν στα ανώγεια!

Α, λαμπερό της φαντασίας μου πουλί

τότε που σ’ ανθισμένο χαμηλό-πέταγες κάμπο

με φωτιές στα μάτια κι όλο θάμπο

πόση έβοσκες ομορφιάς άφθονη τροφή!

Και φορές που μονάχο σου εσύ

τύχαινε και βρισκόσουν στην ερημιά /ω, δεν φοβόσουν!

Αλλά με τις φτερούγες απ’ εντός σου/ σήκωνες πυρκαγιά

το άγνωρο να φωτίζεις των γύρω τόπων!

Μα, λαμπερό μου πουλί, άλλοι καιροί οι τωρινοί,

σε χειμέριες εποχές όπου στην καθημερινή διαδρομή

αναίδεια, χυδαιότητα και ασυδοσία πρωτοστατεί.

Κι ενώ σε σκοταδιού μαγνάδι τα ιδανικά εγκλωβιστήκανε

η αγυρτεία, η βαρβαρότητα και η βία μανιωδώς χειροκροτεί….

Κι άλλες οι φουρνιές των ανθρώπων!

Λες και μ’ αλλιώτικη ζύμη πλαστήκανε

μ’ αλλότριες μορφές συμπεριφορών και τρόπων!

Κι αφού όσια και ιερά δεν σεβαστήκανε

πώς να μην γκρεμίσουν και την φωλιά σου;

Τώρα που μείναμε άστεγοι και μοναχοί,

έλα, δίπλωσε τα φτερά σου.

Πάνω στο χώμα παρέα θα κάτσουμε,

αλλά δεν θα κλάψουμε, ούτε θα φωνάξουμε.

Ο ρούφουλας της νύχτας για να μην μας καταπιεί

κι οι ελπίδες μας για να μην μαδηθούν,

Εσύ κι εγώ λαμπερό της φαντασίας μου πουλί

γύρω μας για υλικά θα ψάξουμε με υπομονή

και θα φτιάξουμε δική μας πλωτή.

Και τα όνειρα της ψυχής όλα σαν επιβιβαστούν

τότε ανέβα μ’ ανοιχτές φτερούγες πάνω στο κατάρτι εσύ

κι εγώ με τη καρδιά στο τιμόνι και θ’ αρμενίσουμε προς τα εκεί

όπου θα δούμε πάλι να χαράζει σαν θάμα η Ζωή