Ιερά Πρανή

του Σωτήρη Γεραλή

Ξεχυμένες στέπες ακατάβλητες

κοκόρια σε μαύρες αυγές

και πρόβατα βελάζοντα

στα ιερά πρανή τ' ουρανού.

Ανεμοδαρμένα ερίφια κραταιών ερειπίων

βυσσοδομούν στην εξαϋλωμένη νύχτα

το μακελεμένο ύδωρ των φρεάτων.

Πουλιά, πλέκουν στο πέλαγο

τα ξάρτια της Πατρίδας

με γαλανά κοιτάσματα.

Ξεχυμένες στέπες ακατάβλητες

με βουβάλια του θέρους

ιδρωμένα καλοκαίρι και γαλαξία

χλιμιντρίζουν

μιαν εποχή γεμάτη ρόζους από ξύλα παλιά

πεθαμένα στους κάτω φλοιούς

μιας θάλασσας αποκλεισμένης

από νεκρά ονόματα, κόκαλα ψαριών

και φρύγανα που έτριξαν σε τρύπιους αιώνες.

Κοιτάσματα μιας πόλης που αναλήφθηκε

σπαρμένη φύτρες ερειπίων,

βραχνά ποτάμια στα ψαχνά ορέων,

ξύλινες σοδειές μελισσοκόμων,

απολιθωμένες υλοτομίες

ενός καπνού που δεν υψώθηκε ποτέ,

κι άνυδρες σημαίες βυθοκόρων

να πενθούν ματαιωμένα καράβια.

Δέντρα νωπά στην ατέλειωτη βροχή.

Νανουρίσματα πουλιών, νυφίτσες, χορευτικές αρκούδες

και λυκόπουλα που κυνηγάνε παραμυθένιες αλεπούδες

κόκκινα σκουφιά και κουρούνες.

Ξυλοκόπους νυσταγμένους,

και στασίδια φυτρωμένα γραίες

ανθισμένες πρόσφορα.

Φορώντας την πανοπλία του Έαρος

γυρίζω πίσω στα χώματα τα πατρικά.

Σαρωμένα απ' την αυριανή συντέλεια

που δεν είναι παρά του σώματος η φθορά·

του κάθε κόκκου.

Το ιερό πυροβολείο της εξαϋλωμένης μάζας.

Στόχοι νεκροί κιόλας απ' το υπερπέραν

μας κοιτάζουν με γυάλινο μάτι

σ' ένα θρόνο όλο πλουμίδια και δυσεξήγητη αγάπη.

Ελάσματα γονυκλισίας και κεριά

βαλσαμωμένα πυρίτιο·

και προσευχή ξενιτεμένη.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό τέχνης & λόγου Νησίδες