Μαρία Αλμπανίδου
Το κράτος
μοιράζει τα κουφάρια
που σπέρνει
στους δρόμους
κι εγώ κοιτάζω
το αίμα
που χύνεται
στα ρυάκια.
Δυο δρασκελιές
δρόμο
και δεν
αντέξαμε να τον περπατήσουμε.
Φέραμε εδώ
τους μεγάλους
να μας
οδηγήσουν.
Φέραμε τους
"πολυτάλαντους"
και
πολυεκατομμυριούχους
κι εμείς οι
πολυπαθείς και πολυπληθείς
καθήσαμε στην
άκρη
και κλαίμε
πάνω από τα πτώματα
που πέφτουν
απ΄τις ταράτσες.
Και δεν
αντιδρούμε στη μοίρα μας
που τη
φτιάξαμε με τα ίδια μας τα χέρια
επιτρέποντας
στους λαούς να πεθαίνουν
στην άγνοια
και τη λεηλασία
να μας
κατατρώει
και το βόλεμα
να μας χτυπάει την πόρτα.
Πόσο αξίζει
ένας θυμός;
΄Ενα δράμι,
μία λίρα, μία δραχμή;
Τα δαπανήσαμε
όλα στο όνομα της κορεσμένης αγάπης
και
φτιαχτήκαμε.
Πλουτίσαμε,ομορφύναμε,
χοντρύναμε, ψηλώσαμε.
Και αφήσαμε
τους άλλους
να πεθαίνουν
ακαριαία
χωρίς δισταγμό
τους σκοτώσαμε
και μετά τους
πήραμε και τα λεφτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου