περί Ανθρωπιάς... / Κουφογάζου Φωτεινή

Η ζωή, μας χαρίζεται, για να την προχωράμε
στενάζει σε κάθε παρελθοντική κατάσταση,
οπισθόδρομη φορά η εμμονή.
Τα λάθη, προαιωνίζονται για να υπάρχουν
έτσι καθώς πισωγυρίζουν, σε ορέγονται,
επαναλαμβανόμενοι καλοθελητές,
σε μια εθελοντική μεταθεωρία....
που σε κρατάει δεμένο στις βολικές ισορροπίες της ...

Η σοφία, χαρίζεται στους υπερβατικούς της σκέψης
σε κείνους, που συμφιλιώνονται με την αιωνιότητα...
Πόσο άραγε, η κούραση της απογοήτευσης,
λειτουργεί ως άλλοθι, για την αδράνεια...;

Δεν είσαι πλέον ο αθώος, που γράφει ανυποψίαστος
κι ας έχεις διατρέξει ως τις εσχατιές...
Κανείς δε μένει αλάθευτος, στην μυσταγωγία του ήλιου και της άνοιξης,
καθώς το αχαρτογράφητο της ψυχής, βασανίζεται αθεράπευτα.

-γιατί, ο κάθε άνθρωπος, είναι ένας κόσμος ολόκληρος,
μια ολόκληρη ιστορία....
που όταν ξαναρχίσει να τη δημιουργεί από αρχής,
θα γράφει κάθετα,-
με την αθωότητα και τη δίψα που είχε αρχικά για την πάλη,
κι όχι για τα αρχεία της, αυτής καθ'εαυτής....
μονάχα για την Ανθρωπιά....