Έρχεσαι πάντοτε σαν της βροχής ψιθύρισμα
και αναστέλλεις στη νυχτιά, της θλίψης τη γιορτή
δεν προλαβαίνει η καρδιά, για λίγο, να γευτεί...
πικρής χαράς θαρρείς,τ'αστείρευτο σπινθήρισμα
***
Όνειρο γίνανε οι μέρες που νοστάλγησες
κι εσύ'σουν πάντα μακρινός ταξειδευτής
μέσα στο χρόνο της ζωής, μικρός πραματευτής
δίχως νησί, τα δεδομένα σου κατάργησες
Είναι κάτι στιγμές, που γυρνούν μεσ' στο χρόνο
σαν αρχαίες ψυχές, που ζητούν λησμονιά
μόνοι ερχόμαστε πάντα και φεύγουμε μόνοι
σαν τις νότες εκείνες, που βγάζουνε τόνο
στον απόλυτο ήχο, μέσ'στον κρύο χιονιά
με πνοές μας το τζάμι, του καιρού πως θαμπώνει....
(από τη συλλογή «Σονέτα»
εκδόσεις Αρισταρέτη 2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου