όπως τ' αγέρι φέρνει και τις μπόρες ...
αντάρα, μεσοπέλαγα του λιμανιού
μικρά πλεούμενα οι δίσεχτές μου ώρες
βουβή η σιωπή τους πως κραυγάζει
αλαργινό μου πέταγμα, που βλέπεις ουρανό...;
ποια όχθη σ'εγκλωβίζει σαν χαράζει...;
είναι η Μοίρα των ανθρώπων τυφλωμένη
σαν μεθυσμένος θάνατος μιας χαραυγής
με τη φωτιά που νοσταλγείς στα χέρια σου δοσμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου