ΥΕΤΟΥ ΚΑΛΕΣΜΑ / Αρετή Γουργιώτου

Ήρθα να μιλήσουμε ,είπε η βροχή.
Κουράστηκα στα νέφια πάνω φυλακισμένη.
Λαχτάρησα τ’ αντάμωμα της γης.
'Ύπαρξη θέλω.
Ν’ ακούσω το τραγούδι μου.
Να οσμιστώ την μυρουδιά μου.
Του ποταμού το αγκάλιασμα πεθύμησα, της λεύκας το καθρέφτισμα, την ένωση της θάλασσας.
Κοίτα πώς λαγαρά στραφοκοπούν
πέτρες και λιβάδια!
Δες πώς άνοιξαν στόματα μύρια και
με υμνολογούν.!
Κορασιές με τις στάλες μου έσμιξαν τα δάκρυα τους κι οι σταγόνες μου πετράδια πολύτιμα πάνω στα πλατανόφυλλα.
Νάμα πήρα και έδωσα.
Το ταξίδι μου τέλεψε
Ξαναγίνομαι σύγνεφο.
Στο λίκνο μου επιστρέφω…..
Τυλίχτηκε το φόρεμα το κόκκινο της αγάπης και πέρφανη κι ορθόκορμη, που κούρσεψε τα “θέλω" της , χάθηκε στο πούσι.

Από την ποιητική  συλλογή. " ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ"